A Sign Days Via Okinawa (Via okinawa)

Eri werd geboren uit een Amerikaanse GI en een Okinawaanse moeder. Dat maakt het leven niet gemakkelijk voor haar. Kort nadat ze school loopt neemt ze een part-time job aan en gaat in een appartement wonen in de stad, op zoek naar een eigen weg in de wereld. Zij ontmoet Sachio, leider van een rockband. Sachio is afkomstig uit Koza, de stad die als een paddestoel groeide voor de poort van een Amerikaans legerkamp. Eén week later trouwen zij en tijdens de daaropvolgende zomer is zij zwanger. Zij geeft de studie op. Maar hun huwelijk loopt niet van een leien dakje. De oorlog in Viëtnam haalt de meeste Amerikanen weg uit Koza en daarmee is er ook bijna geen werk meer voor de band. Sachio, die gewend was goed geld te verdienen en weinig thuis te zijn heeft het moeilijk, en Eri, die gewend was alleen thuis te zijn, krijgt na haar tweede kind steeds meer zin om zelf ook als zangeres aan de kost te komen.
Via Okinawa is zeker geen grote film. Hij hoort veeleer thuis in wat men gemakkelijkheidshalve 'genrefilms' noemt, films met een weinig ophef-makend verhaal, een pretentieloze boodschap en weinig technische hoogstandjes. Dergelijke films zijn echter vaak instructief, omdat zij, meer wellicht dan de 'groten', een weer-spiegeling geven van een mentaliteit, een sfeer, een levenswijze. Yoichi Sai, zeker geen bekende filmmaker hier, maakt films voor de binnenlandse markt en voor televisie en deze Via Okinawa is dan ook een geslaagd voorbeeld van een niet te verwaarlozen subcultuur die ook in Japan bloeit. Via Okinawa bevat overigens ook heel wat muziek - popmuziek uit het Oosten. (vrij naar persdossier)