A Dry White Season

Deze aangrijpende film rond de dramatische gebeurtenissen in Soweto zal ongetwijfeld nadeel ondervinden van zijn twee voorgangers, Attenboroughs 'Cry Freedom' en Menges' 'World Apart'. De redenen hiervoor liggen voor de hand: films over de gang van zaken in Zuid-Afrika hebben noodgedwongen een gelijklopend scenario vermits het regime steeds weer dezelfde respons geeft op elke poging tot in vraagstelling van het apartheidssysteem en vermits het regime telkens weer de-zelfde misdadige technieken aanwendt om zijn bevolking te terroriseren. Jammer genoeg zijn er ook nog steeds mensen die het regime verdedigen en blijft er natuurlijk de hypokriete houding van de internationale politici die de toevoer van uranium, steenkool en goud nu eenmaal belangrijker vinden dan het lot van de mensen die deze grondstoffen voor hen delven.
Euzhan Palcy's film is opvallend harder dan de twee vorige. Het verhaal is vergelijkbaar: een blanke leraar wordt via de zoon van zijn zwarte tuinman bruusk geconfronteerd met het geweld van de overheid en neemt openlijk stelling. Gevolg: zijn vrouw laat hem in de steek, hij verliest zijn baan en hij wordt het mikpunt van aanslagen. Desondanks zet hij door en spant hij een proces in tegen de wanpraktijken van de politie, ondanks de waarschuwingen van zijn advokaat (een schitterende rol van Marlon Brando) en ondanks de wetenschap dat de zwarte getuigen tot moes geslagen zullen worden als ze de waarheid durven spreken (en dat gebeurt ook). 'A Dry White Season' lijkt ons eerlijker, combattiever en alleszins minder 'pathetisch' (als we dat woord mogen gebruiken) dan Attenboroughs breed uitgesmeerd epos over Woods. Sutherland is een kwetsbare, naïeve figuur die overtuigt door zijn eenvoud en de bijrollen zijn alle juist gedoseerd.
Euzhan Palcy's 'A Dry White Season' is de sterkste aanklacht tegen het apartheidsregime die in de bioskoop te zien was, een aangrijpende, eerlijke film die beslist ruime publieke aandacht verdient. (wp)