Raising Cain (1992) - Goldmineties 11 januari 2017
Na het debacle van 'Bonfire of the Vanities' (1990) keerde Brian De Palma terug naar het genre van de psychothriller waar hij zijn faam en reputatie aan dankt. 'Raising Cain' is ook zijn eerste prent sinds hij vader werd – het script dat hij zelf schreef is een nogal vreemde keuze om deze blijde gebeurtenis te vieren! (Bovendien werd de film geproduceerd door De Palma’s echtgenote en moeder van zijn eerste kind, Gale Ann Hurd, de vroegere partner en producente van James Cameron).
De protagonist wordt gespeeld door John Lithgow, een De Palma getrouwe die ook te zien was in 'Obsession' en 'Blow Out'. Hier is hij een man die in zijn jeugd door zijn vader _ een vermaarde Noorse psycholoog _ aan experimenten werd onderworpen, nu aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis lijdt en moeders vermoordt om hun baby’s te kunnen ontvoeren. Wanneer zijn vrouw (Lolita Davidovich) opnieuw met haar gewezen minnaar gaat aanpappen, slaat hij helemaal door en heeft hij het op zijn eigen gezinnetje gemunt.
De Palma misleidt de toeschouwer met dromen, flashbacks en een grillige, quasi experimentele plot. Onderwijl knipoogt hij naar 'Psycho' van Hitchcock en 'Peeping' Tom van Michael Powell, maar plundert hij vooral gretig uit zijn eigen oeuvre.
Denk echter niet dat De Palma hier zaken als kindermishandeling, schizofrenie en ontvoering van zuigelingen op een ernstige manier of moraliserende manier behandelt. Hij gebruikt deze nogal pijnlijke materie voor een demonstratie van boosaardige humor, delirante fantasieën, tergende suspense en visuele hoogstandjes. 'Raising Cain' lijkt wel ontworpen om de talloze De Palma-haters op stang te jagen. Alles wat critici deze filmmaker in de loop van de jaren hebben verweten, wordt hier tot demente satirische uitersten gedreven. Het resultaat is pervers fascinerend.
De Palma misleidt de toeschouwer met dromen, flashbacks en een grillige, quasi experimentele plot. Onderwijl knipoogt hij naar 'Psycho' van Hitchcock en 'Peeping Tom' van Michael Powell, maar plundert hij vooral gretig uit zijn eigen oeuvre.
Scène per scène verschaft de film cinematografisch genot. Om maar een voorbeeldje te citeren is er het verplichte nummertje waarin de psychologische achtergrond wordt toegelicht van de labiele hoofdpersoon door de psychiater van dienst (met verve gespeeld door Frances Sternhagen). Wat een vervelende statische praatscène had kunnen worden, wordt door De Palma gevat in één lange sierlijke en kantelende Steadicam beweging (scène die je twee maal moet zien om een technische grap te ontdekken).
Op zichzelf is deze flamboyante zelfhommage briljant, maar de toeschouwer voelt zich volledig buitengesloten. De hele film lijkt zich alleen maar af te spelen in het hoofd van de regisseur.
De titel van de film verwijst uiteraard naar Abel en Kaïn, maar je kan er ook een cinefiel binnenpretje in zien. 'Raising Kane' is namelijk ook de titel van het controversieel essay over het auteurschap van 'Citizen Kane' (1941) door Pauline Kael, ex-critica van The New Yorker en vurig De Palma fan van het eerste uur.
We vertonen de director’s cut van 'Raising Cain', een versie die precies even lang is als de bioscoopversie, maar waarin de scènes in een andere volgorde werden gemonteerd, zoals de regisseur het oorspronkelijk voor ogen had. Waarmee de De Palma kenner ook nog getrakteerd wordt op een cinefiel spelletje ‘Zoek de verschillen.’
Woensdag 11 januari - 20:30 uur in KASKCinema (Godshuizenlaan 4, Gent)
Tickets (€5/€3) hier verkrijgbaar - Film Fest Friends gaan gratis op vertoon van hun lidkaart!
Woensdag 18 januari in Goldmineties: CARLITO’S WAY (1993)
De Palma schildert het tragisch portret van een Porto Ricaanse gangster die ermee wil kappen, maar zich door zijn achterhaalde erecode in nesten werkt. Deze gedoemde misdaadsaga wordt toe gebouwd naar een grandioze climax, een achtervolging in de New Yorkse metro en in Grand Central Station. Zo uitzinnig Al Pacino acteerde in Scarface, zijn vorige film met De Palma, zo ingetogen en sereen is zijn vertolking in dit somber meesterwerk.
Woensdag 25 januari - 20:30 uur: SNAKE EYES (1998)
Deze hypergestileerde, hyper formalistische conspiratieve thriller is niet alleen een schitterende oefening in pure cinema, maar ook een fascinerende bespiegeling over beeldvorming en beeldmanipulatie in een samenzweerderig Amerika waar het streven naar profijt en vermaak het hoogste goed is. Met Nicolas Cage als een corrupte politieman die de kans krijgt om voor een keertje in zijn leven een goede daad te stellen.