Jonge Franse film vind je op Film Fest Gent!
Vergeet, in afwachting van een fijne Soirée Ciné met ‘Une Nouvelle Amie’, de jongste film van boegbeeld François Ozon, niet om je tickets te bestellen voor films als ‘Qui vive’, ‘Tonnerre’, ‘Tristesse Club’ en ‘Une histoire banale’.
Toegegeven, over het wervende karakter van de titels kan worden gediscussieerd maar achter iedere titel gaat een alles behalve banaal verhaal schuil.
En denk maar niet dat je depressief uit een bezoek aan de 'Tristesse Club' komt. Daar kan je donder, in het Frans nog altijd Tonnerre, op zeggen.
'Tonnerre' is overigens de naam van een Frans provincienest waar Maxime, dertiger, rocker en nooit volledig losgekomen van zijn vader, verliefd wordt op Mélodie een jonge journaliste die hem komt interviewen. Net op het moment dat haar relatie met een voetballer in een dipje zit. Maar voor de nogal opdringerige rocker slaat ze evenzeer op de vlucht. Met als gevolg dat er gedonder van komt en er zelfs revolvers worden getrokken. Regisseur Guillaume Brac bedaart de storm op een fijngevoelige, menselijke manier en vergeet niet om naast geest en ziel van de kijker ook nog diens oog te verwennen.
Twee van elkaar vervreemde en mekaar hatende broers en een jonge mysterieuze vrouw vormen de kern van Vincent Mariette’s ‘Tristesse club’. Met zijn drieën komen ze samen omdat hun vader overleden is. Maar daar rijst plots twijfel over. Ze moeten dus op zoek naar de waarheid. Samen met de personages verval je van de ene verbazing in de andere want niets is wat het lijkt in deze lichtjes absurde en hoogst vermakelijke tragikomedie.
Van lichtvoetigheid is geen sprake in ‘Qui Vive’, de debuutfilm van Marianne Tardieu. Hij speelt zich af in een banlieue van een grootstad. In afwachting dat Chérif opnieuw aan een examen voor verpleegkundige deelneemt, werkt hij als bewaker in een shoppingscenter. Hij heeft er het niet onder de markt en wordt geregeld gepest door hangjongeren die net zoals hij van buitenlandse afkomst zijn. De situatie escaleert en Chérif hoopt zijn rust af te kopen door voor een keer tipgever te spelen voor een malafide vroegere kompaan. Tardieu geeft op een meesterlijke manier de spanningen in het immigrantenmilieu weer en hangt een beklijvend en revelerend tijdsbeeld op.
Bij een toekomstige studie over de rol van crowd funding in de Franse film zal ‘Une histoire banale’ van Audrey Estrougo zeker aan bod komen. Estrougo die zowel het scenario schreef als de regie voerde, verzamelde 8.000 euro, leende filmmateriaal en draaide gepassioneerd de strijd die haar hoofdpersonage, Nathalie, met zichzelf levert nadat ze door een collega werd verkracht. Een drama dat in your face werd verfilmd en dat gelukkig niet in de Franse filmkelders zal blijven liggen. ‘Une histoire banale’ illustreert de kracht van passie.
Raf Butstraen