Goldmineties 18 januari: Carlito's Way (1993)
Deze wat moraliserende gangstersaga speelt halverwege de jaren zeventig van vorige eeuw, de hoogdagen van de disco en de cocaïnerage. Ondanks de flamboyante visuele wansmaak van de desbetreffende jaren en de dynamische actietaferelen, is de toon van de film elegisch. In groot contrast met zijn over the top vertolking in 'Scarface' (1983) zet Al Pacino hier een uitermate ingetogen vertolking neer. Hij speelt een Portoricaanse gangster die ermee wil kappen maar zich door zijn achterhaalde erecode in nesten werkt. Pacino geeft aan zijn gangstermonologen de diep doorleefde allure van straatpoëzie. En regisseur Brian De Palma laat de bijna serene levenshouding van Pacino’s Carlito botsen met de opschepperige, pronkerige vertolking van een bijna onherkenbare Sean Penn, als de corrupte advocaat die zijn cliënt naar de ondergang voert en een onbetrouwbaar sujet zoals u zelden zal gezien hebben.
De laatste twintig minuten uit 'Carlito’s Way' behoren tot het briljantste wat Brian DePalma ooit ensceneerde. Dit portret van een gedoemde held eindigt me een grandioze achtervolging in de metro en in New Yorks Grand Central Station. Carlito wordt achterna gezeten door vier doders en probeert zo lang mogelijk de onvermijdelijke confrontatie te ontwijken. DePalma bouwt de tergende achtervolging op naar een gewelduitbarsting op de roltrappen. Inzake cameravoering, montage, ritme en scoring is deze sequentie een echt huzarenstukje, geserveerd door een regisseur die al eerder in gepolijste Amerikaanse spoorwegtempels zijn suspense kunstjes gretig etaleerde. Denk aan de trappenscène in Chicago’s Union Station in 'The Untouchables' (1987) of de wurgmoord op een prostituee in de toiletten van het station van Philadelphia in 'Blow Out' (1981).
Er is nog een andere actiescène die eruit springt: een slecht aflopende drugsdeal in een verdachte kroeg in East Harlem. Evenzeer een voorbeeld van hoe genreroutine puur door de kunst van de mise-en-scene een cinematografische meerwaarde krijgt.
Patrick Doyle componeerde bij deze sombere flashbackthriller in de film noir traditie een passende plechtstatige en droefgeestige score die zowel naar Mahler als naar Bernard Herrmann lonkt.
Carlito's Way
Woensdag 18 januari - 20:30 uur in KASKCinema (Godshuizenlaan 4, Gent)
Tickets (€5/€3) hier verkrijgbaar - Film Fest Friends gaan gratis op vertoon van hun lidkaart!
Woensdag 25 januari - 20:30 uur: SNAKE EYES (1998)
Deze hypergestileerde, hyper formalistische conspiratieve thriller is niet alleen een schitterende oefening in pure cinema, maar ook een fascinerende bespiegeling over beeldvorming en beeldmanipulatie in een samenzweerderig Amerika waar het streven naar profijt en vermaak het hoogste goed is. Met Nicolas Cage als een corrupte politieman die de kans krijgt om voor een keertje in zijn leven een goede daad te stellen.