Extra vertoning ‘Like Father, Like Son’

De vertegenwoordiger van de Japanse arthouse op het jongste Filmfestival van Cannes was Hirokazu Kore-eda, een van de toppers van de hedendaagse Japanse auteurscinema. Zijn nieuwste film 'Like Father Like Son' kreeg de prijs van de festivaljury, die dit jaar voorgezeten werd door niemand minder dan Steven Spielberg (zie kaderstuk). Familie is in het werk van Kore-eda een terugkerend thema en in 'Like Father, Like Son' is dat niet anders. Daarin stelt Kore-eda - zelf vader van een vijfjarige zoon - zich de vraag of de relatie tussen vaders en hun zonen gedefinieerd wordt door culturele en affectieve banden dan wel door bloedverwantschap. Op een dag krijgt de hardwerkende architect Ryota uit het gezin Nonomiya een telefoontje van het ziekenhuis met de melding dat zijn zesjarig zoontje bij de geboorte per vergissing werd verwisseld. Idem voor de Saiki-familie, met drie kinderen. De kraamkliniek brengt de beide ouderparen in contact met elkaar om kennis te maken met hun respectieve biologische zonen. De vraag is of ze het kind dat ze al die tijd hebben opgevoed als hun eigen vlees en bloed, nog wel willen verwisselen met hun biologisch kind. Kore-eda ruilt de rauwere semi-documentairestijl uit zijn meesterwerk 'Nobody Knows' in voor een meer gestileerde aanpak. Het resultaat is een ironievrij drama over kinderliefde en gebroken familiebanden, waarmee Kore-eda zich weer een voortreffelijke "kinderregisseur" toont, die spontane acteerprestaties uit zijn piepjonge cast weet te halen. Like Father, Like Son kan uiteraard bekeken worden als een studie van de eeuwenoude "nature vs. nurture"-discussie, maar weet ook tedere humor te koppelen aan menselijk drama. En dat op een manier en in een stijl die onvermijdelijk herinneringen oproept aan Yasujiro Ozu, de maestro van het klassieke Japanse familiedrama.