Allen naar het klooster...?
07 okt. 2007
Onthaasten, tijdskrediet nemen, viervijfde werken, nieuwe man/vrouw worden. Het zijn allemaal remedies tegen de tsunami gevoelens die ons dezer dagen langs alle kanten overvallen en overspoelen. Zo ook bij Andrea, de hoofdfiguur uit Saverio Costanzo's In Memoria di Me (In Memory of Myself), die in officiële competitie te zien is. Maar Andrea neemt een veel drastischer beslissing dan onthaasten enz. Hij treedt binnen in een seminarie om er een priesteropleiding te volgen.
Andrea moet zich echter eerst aan een testperiode onderwerpen. Niet alleen voor zichzelf maar ook om uit te maken of zijn medeseminaristen hem zullen aanvaarden. Voor iemand die iets meer dan veertig is, geen evidente zaak. Ook al omdat Andrea niet geheel zuiver van vooroordelen is. Het komt dan ook tot zware discussies tussen de neofiet en de anderen.
In Memoria di Me krijgt zonder twijfel de prijs van de moedigste en de intelligentste film van het jaar. Er wordt op hoog niveau gesproken over moderne waarden en over de zinvolheid van alles wat ons omringt. Tot en met over het zwijgen van God en de hemelen.
Bovendien is deze vol verrassingen stekende film een visueel feest. Hij werd gedraaid in het klooster van het net voor Venetië gelegen San Giorgio Maggiore. In een van de meest geladen scènes van de film kijkt Andrea trouwens toe hoe er boven Venetië een vuurwerk wordt afgestoken. Zo botsen twee werelden met mekaar. Raken ze ooit mekaar? Of blijven ze haaks verschillen zoals de Weense wals die weerklinkt als de seminaristen ritueel stilzwijgend aan tafel zitten.
Wie zich inlaat met beeld en klank weet met deze dus waar naar toe. Als er in één film sprake is van impact van muziek op de film, dan wel deze.
In Memoria di Me:
Zondag 14/10 om 20u in Kinepolis 3
Woensdag 17/10 om 17u30 in Kinepolis 10
Vrijdag 19/10 om 20u15 in Sphinx 3