Uliisses

WERNER NEKES
Nek es ( 1944) studeerde psychologie en linguïstiek, was in 1968 medestichter van een Hamburgs filmkollektief en doceerde in de periode 1970 -1972 filmtheorie in de VS… Is getrouwd met de aktrice/kineaste Dore O. Sedert 1965 heeft Nekes een 60-tal films gerealiseerd en heeft hij zich ontpopt als één van de meest begaafde eksperimenterende kineasten, een kruising tussen Godard en Snow. T-WO-MEN (1972); MAKIMONO (1974); LAGADO (1977); HURRYCAN (1979) werd vertoond tijdens het 8ste Filmgebeuren). Werner Nekes zal het Filmgebeuren bijwonen.

Uliisses
"De wereld als een kinematografisch zoekplaatje" blokletterde "Deutsches Allgemeines Sonntagsblatt" (17 oktober 1982) naar aanleiding van de première van Werner Nekes' jongste film ULIISSES in Mannheim.

Uit de titel Uliisses ("Uli is ess'' uit het dialekt van het Ruhrgebied te vertalen als "Uli ist es") klinkt al de verwantschap met Homeros' Odysseus en vooral met Ulysses van James Joyce, die met deze baanbrekende roman destijds (in 1922) alle gangbare verteltechnieken doorbrak. Op hetzelfde niveau is de nonkonformistische kineast Werner Nekes aktief. Tot 1977 eksperimenteerde hij louter met het medium film. Sindsdien is hij samen met zijn akteurs/ aktrices op zoek naar andere vertelvormen en werkt aan een soort "Lichteratur", een spel met beelden. In ULIISSES is het bewegende beeld de hoofdfiguur. In september 1980, kort voor de Bondsdagverkiezingen, kruisen zich ergens in het Ruhrgebied de levenspaden van fotograaf Uli, zijn vrouw Tabea, een fotomodel die een grote filmster wil worden en de Brit Phil, die al een jaar en 11 dagen onderweg is om de wereld te leren ontdekken en begrijpen. Hij is op zoek naar zichzelf maar meer nog naar allerlei kunstvormen. Tegelijk voelt hij zich Dichter én Schilder… In feite is ULIISSES Nekes' synthese-film van alles wat hij tot hiertoe heeft uitgeprobeerd. Met film te gebruiken als een magisch instrument, zijn kamera als projektor en via laserlicht, bewegende holografie (voor het eerst gebruikt in film) kreëert hij een fascinerend optisch stenogram, een kollage van beelden dat zich bedient van Mythen en van interpretaties van deze Mythen. Heeft Ithaka (Homeros), Dublin (Joyce) plaats gemaakt voor het Ruhrgebied, toch heeft Nekes zijn film onderverdeeld in 18 episodes met klassieke tussentitels als "Telemachia", "Nestor", "Scylla en Charybdis", ''Nausicaa", "lthaca", "Penelope",... En via zijn fotograaf Uli brengt hij een reflektie op het filmmedium en citeert geregeld uit de filmgeschiedenis van BELLE DE JOUR tot THE LADY FROM SHANGHAI, van Marilyn Monroe tot Croucho Marx, van TARZAN tot CASABLANCA.

Een film van een ambachtelijk filmkunstenaar als Werner Nekes is voor de toeschouwer een uitnodiging om zich van de gebruikelijke verwachtingspatronen die een doorsnee-film opwekt los te maken en een nieuwe/andere manier van film-kijken uit te testen. Wie zich zo opstelt heeft alvast één sleutel op zak waarmee hij het oeuvre van Nekes zal kunnen binnentreden. Nekes' kreatieve arbeid brengt een erg gekondenseerd (vaak zelfs in dubbeldruk) beeldenspel zeer gevarieerd en gestileerd van snit waarin de wereld als een sensuele droom voorbijschuift. Nekes' filmisch-fotografisch universum drijft op ironie, op mooie, moderne designvormen én op seksuele begeerte als sluimerende kracht. Naar het spirituele ULIISSES is het goed kijken.