Trenque Lauquen

Laura is verdwenen. Twee mannen, haar vriend en haar collega, beginnen aan een zoektocht. Al snel blijkt dat een van hen niet de volledige waarheid vertelt. Is Laura, een gedreven botanicus, de Argentijnse pampa's ingetrokken op zoek naar een zeldzame bloem, of is er meer aan de hand? Terwijl Rafael en Ezequiel het weidse landschap afspeuren naar aanwijzingen, zien we in flashbacks hoe Laura zich op haar eigen mysterie stort. Geheim briefverkeer tussen oude geliefden, een tikkeltje pikant, doet haar verbeelding op hol slaan. Opgedeeld in hoofdstukken zet Laura Citarella's epos de kijker constant op het verkeerde been: elk nieuw kapittel betwist of hercontextualiseert het vorige. En ze gaat verder. Trenque Lauquen, genoemd naar een ogenschijnlijk onbeduidend stadje in de provincie van Buenos Aires, valt uiteen in twee filmdelen van twee uur. Nieuwe enigma's steken de kop op: schuilt er een monster in het plaatselijke meer?

Laura Citarella is een van de onvolprezen filmmakers uit de Nuevo Cine Argentino, de stroming die met spilfiguren Lucrecia Martel en Lisandro Alonso begin jaren 2000 de Argentijnse cinema nieuw leven inblies. Zelf regisseerde ze in 2011 Ostende; geen verwijzing naar de koningin der badsteden, wel naar haar Argentijnse zusterstad. Ook in dit werk is Laura de protagonist, evenzeer vertolkt door de delfische Laura Paredes. Citarella ziet beide films als delen van een saga over "een vrouwelijke Sherlock Holmes" die uit is op avontuur. De regisseur weet dat de vele verhalen die we elkaar en onszelf vertellen onze chaotische levenslopen met structuur en schoonheid begiftigen. Dat ze leemtes opvullen. En dat mannen die anders invullen dan vrouwen. Een overdaad aan plot maakt zo een film die aanvoelt als een pageturner. De Argentijnse metafictie van Jorge Luis Borges en de onconventionele detectiveromans van Paul Auster zijn nooit ver weg.

Toch schuilt de kracht van Citarella's feministische bravourestuk niet (enkel) in de labyrintische accumulatie van mysteries, maar in de vrijgevochten geest van haar protagonist. Trenque Lauquen is een ode aan onbeteugelde vrijheid en verbeeldingskracht. Als kers op de taart heeft Citarella, net als de grootste poëten, evenwel oog voor het mundane: voor het bakken van een spiegelei, voor de oude vrouwen en mannen in het straatbeeld van een klein dorp.