The Tempest

Derek Jarman staat hier mee de derde achtereenvolgende maal op het affiche van het Filmgebeuren. De eerste twee keren was dat op het festival van beruchte films te sieren: eerst met "Sebastiane" en vervolgens met "Jubilee", "The Tempest” op het programma 'New Cinema' zal zeker in de toekomst geciteerd worden als de meest beruchte film van dit filmgebeuren, en wie Jarman nu een beetje begint te kennen, zal zich met deze Shakespeare-adaptatie zeker aan het ergste verwachten. "The Tempest" was de grote blikvanger op het recente filmfestival van London. Een korte beschouwing hieromtrent verscheen In het Vlaamse weekblad Knack, die we hier met dank citeren.

Het pièce de résistance onder de Britse films op hel Londens festival, was ongetwijfeld "The Tempest", de eigenzinnige dwarse Shakespeareverfilming van Derek Jarman. De ex-decorbouwer van Ken Rusells "The Devils" en kineast van Sebastiane (een Latijns gesproken en zeer ongewone visie op martelaarschap, homoseksualiteit en masochisme van deze kristelijke heilige) en Jubilee een grillige, satirische viering van het Punk verschijnsel) mag met deze tegelijk trouwe en fantazierijke verfilming van Shakespeares meest mysterieuze en verbeeldingsrijke stuk stellig worden uitgeroepen tot de meest onvoorspelbare en onortodokse persoonlijkheid in de onafhankelijke Britse film. Jarman onthult de magische en sombere ondertonen van Shakespeare komedie, neen aaneenschakeling van excentrieke taferelen die geen Illustraties zijn van de gerespekteerde versregels, wel beelden met een aparte, bizarre poëzie. Zoals steeds maakt Jarman optimaal gebruik van het gekozen decor, hier een in Palladio-stijI ontworpen (voor het overige geen enkele overeenkomst met het akademisme van Loseys Don Giovanni!) Stoneleigh abdij in Warwickshire voor de vervallen maar nog steeds somptueuze interieurs en het kasteel van Bamburgh in de zandvlakten nabij de Northumberland zee voor de buitenopnamen. Om deze moeilijk te klasseren film ten volle te waarderen is een vertrouwdheid met het oorspronkelijke Elizabethaanse toneelstuk vereist, al zal ook de toeschouwer die de verbanden niet legt in de ban komen van Derek Jarmans visuele vondsten, met als hoogtepunt een knettergekke, potsierlijke balscène waarin Elisabeth Welsh. omgeven door een koor van dansende matrozen een gezwollen interpretatie ten beste geeft van Stormy Weather, de song die haar in de jaren dertig beroemd maakte.