The Man Who Fell to Earth

In The Man Who Fell to Earth, een bijna ongrijpbare film, duwt Nicolas Roeg het verhaal volledig naar de achtergrond ten bate van één grote audiovisuele trip. Het is een aaneenschakeling van cinematografische vondsten in een mise-en-scène en montages vol verbazende associaties. Stilistisch is dit zonder twijfel de meest geraffineerde en adembenemende film van Roeg. The Man Who Fell to Earth is op alle mogelijke manieren een rariteit, maar het meest bevreemdende object blijft toch zijn hoofdrolspeler: van bij de beginbeelden waarin de androgyne David Bowie - feloranje haar, zijn tenger, katachtig lijf gehuld in een duffelcoat - een heuvel afdaalt in het Amerikaanse zuidwesten, is de toon gezet van deze raadselachtige cultklassieker die zelfs bij herhaalde visies zijn geheimen niet volledig prijsgeeft. Bowies avonturen op Aarde zijn lichtjaren verwijderd van die van Spielbergs E.T. Dit is volwassen sciencefiction boordevol visionaire opvattingen over identiteit, seksualiteit, communicatie, milieu en big business.