The Gauntlet

Wie deze nieuwe lotgevallen van Eastwood als een geïsoleerde film bekijkt, komt zeker al aan zijn trekken. Hij is een zo geoefend en professioneel filmmaker geworden dat hij je als toeschouwer voortdurend weet te boeien. De film krijgt echter een dimensie bij als je hem tegen de achtergrond van Eastwoods charisma en sterrenpersonaliteit plaatst.

In The Gauntlet is Eastwood eens te meer een 'cop', die samen met het hoertje dat hij escorteert ongeveer de enige oase van eerlijkheid en zuiverheid vormt in een woestijn van corruptie, verderf en criminaliteit. Maar hoewel de acteur Eastwood alle woeste actie met een uitgestreken gelaat doorspartelt, brengt de regisseur Eastwood zoveel ironie en zelfspot in zijn verhaal, dat de toeschouwer die het allemaal eens kritisch wil bekijken, op voorhand ontwapend wordt.

Hij is hier een arme sukkel van een politieman die zich terecht door zijn valse superieur beduveld voelt, en om zijn eer te redden - en vooral om met zichzelf in het reine te komen - de opdracht die hem gegeven wordt tot het bittere eind zal afhandelen.

De basisanekdote is uitermate lineair: een moedeloze 'cop' krijgt een routine-opdracht: hij moet een getuige van een onbenullig proces overbrengen van een gevangenis in Las Vegas naar het gerechtshof in Phoenix, Arizona. Maar zo onbelangrijk blijkt dat meisje niet te zijn, want zij zijn nog niet goed en wel op weg of zij worden al aangevallen door gangsters. Verder wordt een indrukwekkende politiemacht op de been gebracht om hen te beletten op hun bestemming aan te komen. Veel actie dus met de nodige overdrijvingen, maar ook een fijne karakterstudie van twee mensen die met elkaar moeten omgaan. (Patrick Duynslaegher, Knack, 10.5.1978)