The French Dispatch

Ennui-sur-Blasé: alleen al voor die benaming van het Franse stadje waar hij The French Dispatch situeert (nochtans gewoon gefilmd in Angoulême), verdient Wes Anderson, die al een tijd in Parijs woont, een Oscar. Ennui-sur-Blasé!
De grote inspiratiebron voor The French Dispatch is het legendarische weekblad The New Yorker. Dat verpakt de scherpste journalistiek van de Verenigde Staten in een vormgeving die al decennia ongewijzigd is: veel tekst, gelay-out in drie dichtbedrukte kolommen, geregeld onderbroken door cartoons (die niets met de artikels te maken hoeven te hebben) en af en toe een foto, tegenwoordig zelfs in kleur. De visuele vertaling daarvan is 100% Wes Anderson: uitgekiende, symmetrische beeldcomposities in onverzadigde kleuren, vaak volgepropt met de meest uiteenlopende parafernalia en objecten, acteurs die nu eens onderkoeld spelen dan weer de overacting niet schuwen, en een soundtrack van maestro Alexandre Desplat (vijfmaal Film Composer of the Year op de World Soundtrack Awards) als de ironisch-weemoedige strik die het geheel samenbindt.
Bill Murray is de uitgever en hoofdredacteur van het in Frankrijk gevestigde expats-magazine The French Dispatch. De gelijknamige film van Anderson is opgevat als een 'tijdschrift' en bestaat uit vijf delen: een reiscolumn van een fietsjournalist die een dag in Ennui-sur-Blasé becommentarieert, een in-memoriamportret waarover u beter niets weet en drie lange artikels. Een kunstcritica (Tilda Swinton) portretteert een crimineel die in de gevangenis schilder is geworden, en diens muze, een gevangenisbewaarder. Het tweede stuk, 'geschreven' door een essayiste (Frances McDormand), handelt over door mei ’68 geïnspireerde studentenprotesten. Het grappigste 'artikel' is het derde waarin een verkeerd gelopen ontvoering wordt opgerakeld. Het bevat een stuk animatie, getekend in de klare lijn van Hergé.
Een plejade aan topacteurs (Léa Seydoux, Jeffrey Wright, Mathieu Amalric, Timothée Chalamet, Willem Dafoe, Christoph Waltz en ga maar door) geeft gestalte aan deze tientallen merkwaardige personages bedacht door een van de meest eigenzinnige namen van de Amerikaanse mainstreamcinema. Film Fest Gent kan zich geen meer geknipte afsluiter wensen dan Andersons eerste live-actionfilm in zeven jaar.