The Draughtsman's Contract

PETER GREENAWAY
Greenaway werd in Engeland geboren in 1942. Hij werd schilder en stelde voor het eerst tentoon in de "Lord's Gallery" in 1964. In 1965 klaarde hij allerlei montageklusjes, vooral voor documentaire films van de "Central Office of Information". In 1966 begon hij zelf (experimentele) kortfilms te maken. Vanaf 1978 werden zijn films gefinancierd door het British Film lnstitute en een eerste festivaltopper leverde hij met THE FALLS in 1980. THE DRAUGHTSMAN'S CONTRACT is zijn eerste fictiefilm.

The Draughtsman's Contract
Een film die misschien wel de visueel fraaiste ogen gooit op dit "Filmgebeuren" is THE DRAUGHTSMAN'S CONTRACT (Het contract van de tekenaar) van Peter Greenaway uit Groot-Brittannië. Hij is bepaald niet volgens enig bekend recept gemaakt, maar toch durfde de producent de film "de E.T. van de kunstfilm" te noemen vanwege het succes dat er in Londen mee behaald werd. Op het recettelijstje van de Britse hoofdstad stond de film van de 40-jarige Peter Greenaway op een gegeven moment derde, na respectievelijk E.T. en ANNIE.

THE DRAUGHTSMAN'S CONTRACT is een grillige fantasie rond het leven op een Engels landgoed omstreeks 1694, met een geparodieerde moordintrige. Die moord is bijna even raadselachtig als de regisseur raadselachtig is, ook in al zijn voorgaande korte films. De titelrol is die van een tekenaar, die door de kasteelvrouw ingehuurd wordt om 12 tekeningen van het huis en de tuinen te maken. De betaling zal geschieden in de vorm van bedplezier bij de opdrachtgeefster op vastgestelde tijden. De film laat zich aanzien als een prachtige kostuumfilm temidden van oogverblindende beelden van architectuur en landschap. Voor zulke zaken zal Peter Greenaway - die van huis uit kunstschilder is en nog steeds als zodanig creatief - ongetwijfeld een speciale hartstocht hebben ("Ik ben vooral verzot op de Hollandse schilders van de achttiende eeuw", zei de regisseur op een persconferentie). Diverse ensceneringen van de film zijn geïnspireerd op beroemde oude schilderijen van Europese meesters.

Zijn unieke karakter ontleent de film aan de ongewone, bijna magisch-realistische opzet, aankleding en regie. De personages spreken een opgedirkte taal die correspondeert met de potsierlijkheid van de kledij op het eind van de zeventiende eeuw. Peter Greenaway (groot bewonderaar van schrijvers als Borges en Marquez) maakte niet een soort reconstructie van de toen gangbare taal, maar een eigen parafrase met een extra accent op het archaïsche. De kilheid van de spraak, met ingebouwde grofheden, is het voertuig van het perfide complot.
(Paul Bollen in "Nieuwsblad van het Noorden", 4.2.83)