The Big Fix

"De jaren zestig zijn voorbij schatje" zegt de kleine, wat slordig geklede joodse man tot de wat slordig gekapte jonge vrouw in knus gebreid goed. "Heus?'', vraagt zij peinzend. Dit stukje dialoog tussen Moses Wine, particulier detective in Los Angeles (Richard Dreyfuss) en Lila (Susan Anspach), die in hun links bewogen studententijd zijn meisje was en tien jaar later opeens weer voor z'n neus staat, geeft in een van de eerste scènes van The Big Fix aan de film zijn grondkleur.

Richard Dreyfuss is een van de meest succesvolle acteurs die Hollywood de laatste vijf jaar voortbracht. Na onder meer American Graffiti, Jaws en Close Encounters en nog vóór zijn Oscar-winnende rol in The Goodbye Girl, zagen de geldschieters in hem al een prijspaard waarop ze een gokje konden wagen. Hij kreeg het fiat voor een min, of meer persoonlijke opgezette produktie, waarin hij niet alleen kon flonkeren als ster, maar die hij ook mede mocht produceren en waarvoor hij een begeleidend team kon uitzoeken. Daardoor kreeg bijvoorbeeld de nog vrij onbekende regisseur Jeremy Paul Kagan, die voornamelijk enige naam had gemaakt met een paar televisiefilms, de kans op een eerste eigen grote speelfilm. Deze basisgegevens zijn terzake om iets aan te geven van het soort film dat The Big Fix is. Een detective, die in de verte aansluit hij de grote Philip Marlowe-traditie, zij het in een geheel nieuwe visie anno de jaren zeventig, rond een acteur die precies in de saus gebakken is welke zowel het Hollywood van twintig jaar geleden als dat van de jaren zeventig representeert. Via Dreyfuss en zijn vriendengroep wordt ook de aansluiting gevonden bij hetgeen er na het jeugdsentiment van de jaren vijftig kwam: het sentiment van de jaren zestig; voor Amerika de studentengeneratie die op de campus in verzet kwam, met als climax, de Vietnamprotestbeweging. Dat zit allemaal in The Big Fix. De privé-detective Moses Wine, gespeeld dus door Richard Dreyfuss, was tien jaar geleden zo'n student die zich druk maakt op de campus, nu een mislukt huwelijk achter de rug heeft en na twaalf ambachten en dertien ongelukken in armoede maar detective is geworden. Dat is de argumentatie voor zijn manier van optreden: een intelligente, soms cynische speurder, eer, wat studentikoze slordigheid (doet dan ook weer wat aan Columbo denken) en regelmatig in het werk gestoord door de last van een gescheiden vader, die de problemen van de kinderen op zijn dak krijgt geschoven als de lastige ex-vrouw geen zin heeft. Het studentenverleden sluit weer mooi aan bij de kennissenkring en de zaak waar het in de film over gaat: vertroebelingen bij een politieke campagne.