Die Zärtlichkeit der Wölfe (Tenderness of the Wolves)

Ulli Lommel, ex-assistent van Fassbinder, heeft deze film gerealizeerd met zijn leermeester als produktieleider. Het scenario is gebazeerd op dat van de beroemde film van Fritz Lang: M - EINE STADT SUCHT EINEN MORDER. Het gaat hem hier over de beruchte kindermoordenaar die de ganse stad terroriseert en intens opgespoord wordt zowel door de politie als door de onderwereld. Deze laatste zal de politie de loef afsteken en de moordenaar ontmaskeren.

DIE ZÄRTLICHKEIT DER WOLFE is wel een van de meest merkwaardige Duitse films van de laatste jaren. Enerzijds prachtige kleuren en opnamen “volgezaaid” met evenzoveel " prachtige en smakelijke" mannen en vrouwen die als slachtoffer voor de beul dienen, en anderzijds een en al gruwel, horror, griezel en rijk vloeiend bloed. Deze film is bijna een perfekte samensmelting geworden van alle Duitse films die zich ooit op het terrein van griezel, horror of gruwel hebben begeven. De film herinnert ons aan M, EINE STADT SUCHT EINEN MORDER (Fritz Lang), NOSFERATU (Murnau), DR. JEKYLL AND MR. HYDE, MABUSE (F. Lang), NACHTS WIE DIE TEUFEL KOMT of DE VAMPIER VAN DUSSELDORF.

Het eigenlijke verhaal is gebaseerd op een historisch gebeurd gegeven nl; de Weerwolf van Hannover oftewel de geschiedenis van de massamoordenaar Fritz Haarman. Deze man, bijgenaamd de Weerwolf van Hannover, vermoorde tussen 1918 en 1924 een tot op heden niet vastgesteld aantal jongens. Van vierentwintig staat het vast, maar kort voor zijn terechtstelling zei hij " het kunnen er ook veertig of vijftig geweest zijn.”

Fritz Haarman was een welgezien en bekend politieambtenaar wat hem het maar gemakkelijker maakte bij het kiezen van zijn slachtoffers, die hij overal zogezegd opbracht - niet naar het politiekantoor natuurlijk, maar naar zijn zolderkamer, waar hij ze eerst ontkleedde, sexueel misbruikte en dan gruwelijk vermoordde.
Jarenlang heeft hij zijn praktijk kunnen uitvoeren. zes jaar lang heeft men hem opgespoord zowel langs politiezijde, burgerszijde en onderwereld zelf. Maar tevergeefs. Reeds toen men langzamerwijze begon te vermoeden dat hij het was, heeft hij nog kans gezien verschillende moorden te plegen waarbij de politie steeds juist te laat was. Slechts op zijn laatste levensdag - 19 december 1924 —, juist voor zijn eigen hoofd onder de valbijl ging, heeft hij een volledige bekentenis afgelegd in het aangezicht van zijn moeder.
(Ben ter Elst)