Tango of Our Childhood

De tango van onze jeugd, naar het schijnt al de zevende regie van Albert Mkrtsian, is geen grote film, maar wel een boeiend curiosum, omdat slechts bij hoge uitzon­dering films uit de Armeense republiek het westen bereiken.

De rommelige dorpssfeer in de film doet mediterraan aan en herinnert aan een Joegoslavische komedie met bittere on­dertonen. Het belangrijkste personage, Siranoesj, wordt gespeeld door een actrice die tiert en krijst als Anna Magnani en bovendien een zelfde soort kwetsbaar heldendom vertegenwoordigt. Haar man Ruben, gespeeld door een broer van de regisseur, laat bij zijn terugkeer uit de oorlog het gezin in de steek om een paar huizen verderop in te trekken bij de ver­pleegster, die hem tijdens de moeilijke jaren zo goed verzorgd heeft. Siranoesj laat het er niet bij zitten en stelt alles in het werk om die schooier weer terug te krijgen. Mkrtsian schildert soms iets te sentimen­teel een nostalgisch portret van een hechte dorpsgemeenschap en toont in een enkele scène nog wel iets meer in zijn mars te hebben. De arrestatie van Ruben, die uit balorigheid de al verschillende keren tussen beide huishoudens verreden commode onder de trein gegooid heeft, is gefilmd als een heimelijk drama ; op de achtergrond gaan de dorpsjongens gewoon door met hun uitbundige spelletjes.

De tango van onze jeugd geeft een in­nemend portret van het diepste van de provincie, maar het problematische van de alliantie tussen weemoed en vette lach wordt daarmee niet opgelost. (NRC, 21.11.1986 en Groene A'dammer, 19.11. 1986)