Small, Slow But Steady (ケイコ目を澄ませて)

Boksfilms zijn dan wel zo oud als de cinema zelf, een zelden verteld verhaal zoals dat van het Japanse Small, Slow But Steady heeft nog steeds de kracht om te beroeren en te verrassen. De film schildert het portret van Keiko Ogasawara, een professionele bokser die doof werd geboren. Regisseur Shô Miyake en zijn coscenarist baseerden zich op Ogasawara’s autobiografie en namen de vrijheid om een sleutelmoment uit haar leven te verplaatsen naar het eerste jaar van de coronapandemie. Het is de emotionele waarheid die telt, weten de makers, en dat een sport van vlees en bloed vraagt om dito personages. Ogasawara’s strijd wordt die van een gemeenschap, haar verouderende trainer en zijn onafhankelijke boksschool in een voorstad van Tokio. Onsentimenteel, maar zo gevoelig als de korrel in de cinematografie van Hidetoshi Shinomiya, ook verantwoordelijk voor de prachtige beelden van Drive My Car.