Slow Dancing in the Big City

Veelal beschouwd als de kineast van twee uitschieters: "Joe" en "Rocky" heeft John A. Avildsen toch al een twaalftal films achter zijn naam staan, waaronder "Slow Dancing in the Big City". Het gegeven verwijst, net als 'Voices", naar dat al te misprezen filmgenre dat melodrama heet (tenzij Fassbinder er zijn naam onder zet) Lou friedlander, bekend kroniekschrijver, is gefascineerd wanneer het humane, het mooie erin slaagt te ontluiken in het straatvuil van zijn stad. Sarah Gantz is balletdanseres bij een troep die zijn eerste recital gaat brengen in het befaamde Lincoln Center. Ze ontmoeten elkaar wanneer zij in zijn flatgebouw komt wonen ze sympatiseren, verklappen hun geheimpjes… De liefde wordt omnipresent, almachtig, wordt teder, geduldig: zij is de redder.

En echt, men kan zich volledig laten opgaan in deze film, zich overwonnen voelen door de charme Avildsen slaagt er in dans en film te laten versmelten, in tegenstelling tot Herbert Ross' "Turning Point". De kineast goochelt met dekors, lichten, muziek. Er ontstaat een wonderlijk aanvoelen van de personages, van het rythme, van het fysische, van de gestalte: Sarah Gantz, één en al been en spier, het hoofd ingetrokken, zenuwachtig overgekonsentreerd onder haar hoofdband die haar losse haren weerhoudt, en Lou Friedlander, een buikje krijgend, in zijn losse kleren ontspannen, een typische sympatieke dikkerd. Dit zijn de omgekeerde wetten, de archetypes van het extreme, de lichamelijke ontmoeting van uitersten, in de hoogste mate gevoelig…

De grote verrassing bij 'Slow Dancing in the Big City" blijft vooral de perfekte beheersing waar Avildsen blijkt van geeft: ook in de kadrage en montage, die hij voor zijn rekening neernt, verzwakken zijn gevoel voor rythme en ruimte nooit. Wat elders bij hem al te dikwijls zwaar, onhandig, schematisch of gratuit was, wordt hier omgetoverd in lichtheid, verfijning, doeltreffendheid en komprexiteit. Kortom, Avildsen wordt hier zeer geïnspireerd door zijn onderwerp, waaraan hij zich volledig toewijdt en dat hij behandelt met een maximum aan fijngevoeligheid en voorbeeldige soberheid. Zeker wordt hij hier schitterend gesteund door een uitzonderlijk scenario van Barra Grant, een aktrice die men heeft kunnen zien in "Mother, Jugs and Speed". Niet alleen is zijn dramatische konstruktie zonder ballast, zonder dode momenten, maar ook is geen enkele sekwens vreemd aan het romantisch universum van de film. Elke sekwens heeft zijn specifieke betekenis voor de vooruitgang van het verhaal en/of de openbaring van de persoonlijkheden, met inbegrip van do balletscènes en do koreografie, dit alles is perfekt geïntegreerd in de dramatisering van de film.