Sanjuro (Tsubaki Sanjûrô)

SANJURO is een geniale parodie op de romantische mythes en geest, die ons keer op keer getoond worden in de samoeraifilm. De held, Tsubaki Sanjuro, voor wie Kurosawa een beroep deed op zijn lievelingsakteur Toshiro Mifune, is alles wat men niet van een samoerai verwacht: Hij is vuil, zonder bedienden, en brengt het grootste deel van zijn tijd door met slapen en drinken. Hij biedt zich aan om een familie van hoge stand te helpen, om het hoofd van die familie te verlossen van een hen rivaliserende klan te verlossen.

In zekere zin loopt SANJURO evenwijdig met de Italiaanse westerns van Sergio Leone. Hij ontdoet het genre van zijn romantiek en richt zijn volle aandacht op het sensationele. Een held van Leone kan op zijn eentje een heel leger uitroeien; hij is eveneens een superman, onmenselijk snel en onkwetsbaar. Met SANJURO toont Kurosawa een ander gezicht. Hij is komisch zonder echt de diepe ernst van zijn spel te vergeten. Hij parodiëert, zonder echter in gemakkelijke overdrijvingen te vervallen. (uit "Filmgids")

Het is bekend, maar toch verbaast men zich elke keer opnieuw over de mogelijkheid om van een druppel water een episch verhaal te maken. De kamera beweegt, en weet hoe hij moet bewegen, om spanning, snelheid en poëzie te grijpen. Het duel aan het slot, lang voorbereid en op zich maar een kwart van een sekonde durend, is het alleen al waard om de film te gaan zien. Onwaarschijnlijke handigheid / Regel bij elk episch verhaal: de konstante humor. (vrij naar "Cinéma")