Renaldo and Clara

En eindelijk dan ook in België de langverwachtte RENALDO AND CLARA. Het is de eerste film door Bob Dylan zelf geschreven, geregisseerd, gemonteerd en gedistribueerd. Zoals alles bij Bob Dylan buiten het alledaagse valt, zo dan ook dit vier uur durende epos over Dylan zelf, zijn vrienden, zijn liefdes en zijn muziek. Een zeer indringende film die op een magische manier bezit van je neemt en je vergeet erbij dat je vier uur lang gefascineerd zat te kijken naar een der meest geprezen muziekfenomenen van deze tijd. Niet minder dan drieënvijftig sings illustreren deze elektrificerende film.

De belangrijkste film te Cannes, en dat is natuurlijk een erg persoonlijk oordeel, was RENALDO AND CLARA een film van, met en over Bob Dylan. Een vier uur lang fascinerend spektakel (waar je niet alles van begreep: Dylan vond het niet nodig uitleg te geven over de mensen die hij toonde, dat was trouwens niet nodig, ze spraken voor zichzelf) rond de muziek van Dylan (met vele uittreksels van de "Rolling Thunder Review") maar vooral rond de dingen die Dylan interesseren. Het belangrijkste aan Dylans aanpak van filmen is evenwel dat hij niet zijn ideeën verkondigt maar wel de mensen vrijuit voor de kamera laat evolueren en hen daarbij soms de grootste debiliteiten laat verkondigen en hen onvervalst toont als mens, voor wie hij respekt heeft en voor wie hij ook onze aandacht en respekt opeist. Daarbij maakt hij geen onderscheid tussen beroemde figuren als Joan Baez of Allen Ginsberg of Indianen, zwarten, kinderen, bejaarden, priesters of atheïsten, entertainers of muzikanten van "tingeltangelallooi" die aan het woord zijn. In al die verscheidenheid is RENALDO AND CLARA ook een persoonlijke film geworden waar Dylan zijn relatie tussen hemzelf en zijn vrouw vanuit de meest onverwachtte standpunten analyzeert (o.a. laat hij sommige echtelijke ruzies of kommunikatiestoornissen spelen door een vriend of vriendin, waardoor hij telkens weer navelkijkerij van zijn kant weet te vermijden).

Ook is het een film waarin regelmatig Dylans verlangen naar God of naar iets bovennatuurlijks opduikt. Niet voor niets keert "Knockin' on Heaven's Door" voortdurend weer als muzikaal leidmotief, met een chaotische apoteoze aan het einde van de film. RENALDO AND CLARA, een wonderlijke film boordevol menselijke gevoelens, onaf maar echt in een intuïtieve filmstijl (die zal worden vervloekt en verketterd door gewichtige filmesteten). De muziek is uiteraard erg belangrijk en daarom is de gewiekst esthetische film van Martin Scorsese THE LAST WALTZ voor mij een emotionele prolongatie geweest van Dylans film. RENALDO AND CLARA is het hoogtepunt van Cannes 1978!