Remembrance

Uit Groot-Brittannië kwam er een uitstekende film zo in ons land opdagen. Het kwam voor niemand als een verrassing aan dat REMEMBRANCE van Colin Gregg met de Grote Prijs, de Gouden Charybdis, aan de haal ging. Dit is een fijngevoelige en bijzonder intelligent opgebouwde kroniek (zo schrander dat de toeschouwer aanvankelijk niet beseft op welke manier alle losse draden aan elkaar hangen) van de laatste vierentwintig uur aan wal van een aantal jeugdige matrozen van de Royal Navy die voor zes maanden in zee gaan.

De film tekent in scherpe situaties die de akkuratesse bezitten van de beste voorbeelden uit de Britse dokumentaire school (de regisseur geeft toe sterk beïnvloed te zijn door Anthony Simmons' pseudo-dokument FOUR IN THE MORNING) hun laatste uren in de havenstad Plymouth. De kineast legt de onzekerheid van de jonge matrozen bloot, observeert geduldig hun moeizame relaties met familieleden en geliefden, onthult de onwennigheid en de beperkte verlangens van jongelui die zich bij de zeemacht lieten inlijven omdat ze allicht geen andere baan konden bemachtigen.

De verschillende portretten worden door een reeks onbekende akteurs voortreffelijk vertolkt en worden aan elkaar gebreid door een mysterieus, brutaal incident: een dronken jongeman wordt na een ruzie in een pub in een steegje in elkaar geramd, hij overlijdt in het ziekenhuis aan de opgelopen verwondingen, we zien ook de pogingen om hem te identificeren.
Tot voor kort keken de meeste Britten met een zekere minachting neer op deze jongens die ze vooraf kenden als drinkebroers op treinen en in havenstadjes, maar door de oorlog op de Falklandeilanden, werd het jonge matrozenvolkje plotseling tot nationaal heldendom gepromoveerd.

REMEMBRANCE toont de keerzijde van de medaille. Ook inzake produktie is dit een unicum in de Britse filmerij: het is de eerste film in een geplande reeks die geheel gefinancierd werd door Channel 4, de vierde Britse televisieketen die van november af van start gaat. Het is de bedoeling dat alle films die door Channel 4 geproduceerd worden eerst in de zaal worden uitgebracht en pas zes maanden later op TV worden vertoond. Een initiatief dat allicht een stimulans kan betekenen voor de jonge Britse cinema en een voorbeeld is van een verstandige samenwerking tussen het grote en kleine scherm. Vergelijk dit maar eventjes met onze BRT, die als producent verhinderde dat Robbe De Hert zijn laatste film op de Marché in Cannes liet zien omdat hij nog niet op TV werd vertoond.
(uit Knack van 11.8.82)