Qui plume la lune?

Dit was een van de allerleukste Franse films op het jongste Filmfestival van Cannes. Hoewel de film in mineur begint : na de tragische dood van hun moeder blijven Marie en Suzanne bij hun vader. Vader wil zijn dochters zo goed en zo kwaad als het kan zelf opvoeden. Diep in hem blijft verdriet echter knagen, en zij weten het. Zij laten het niet merken dat zij ook wel zien dat hij dikwijls dingen fout doet, integendeel : zij troosten hem en koesteren hem. Hij volgt hen van nabij, helpt met schoolwerk of als er problemen zijn. En zij laten zich helpen, ook al is hij al eens grappig met zijn ouderwetse manieren. En dan constateert hij op een dag dat zijn dochters jonge vrouwen geworden zijn. Een ontroerende, ontwapenende film waar je hart bij volloopt.