Pulp Fiction

Net zoals de gebroeders Coen recycleert Tarantino het Amerikaanse filmverleden. Dat resulteert hier in een persoonlijke, ex­plosieve en grappige misdaadfilm. Vooral de dialogen en de uiterst gedreven, vaak verras­sende acteursregie zijn om de vingers bij af te likken. Geïnspireerd op de pulpmagazines uit de jaren 30-50, heeft hij zijn nieuwe film dezelfde literaire structuur meegegeven als zijn opgemerkt debuut, Reservoir Dogs. In Pulp Fiction weeft hij 3 verhalen over het hedendaagse L.A. op een meesterlijke wijze dooreen. Het eerste verhaal toont hoe Vin­cent en Jules, die voor misdaadkoning Mar­sellus werken, gevraagd worden Marsellus' vrouw een nachtje in de gaten te houden. Het loopt verkeerd wanneer ze een overdo­sis drugs neemt. Het tweede verhaal vertelt over Butch, een koppige bokser op de terug­weg. Hij laat zich door Marsellus uitkopen: bij zijn volgende wedstrijd zal hij zich laten verliezen. Maar Butch heeft een ander plan­netje. Hij zet een smak geld in op zijn eigen overwinning. Hij verdedigt zich zo sterk, dat hij zijn tegenstander naar doodt. Wetende dat Marsellus hem zal komen zoeken, heeft hij zijn ontsnapping goed voorbereid. Wanneer hij echter ontdekt dat zijn vriendin het gouden uurwerk van zijn vader vergeten heeft, keert hij terug naar hun flat ... Het derde verhaal toont ons opnieuw Vincent en Jules die met de handen in het haar zitten wanneer ze met een lijk en een met bloed doordrenkte wagen opgescheept zitten. (naar L. Joris, Film & Televisie, nr.443)