Præsidenten (The President)

Dreyers eerste speelfilm, gebaseerd op een roman van Karl Franzos, was een melodrama zoals de meeste films die destijds werden gedraaid, met verleiding, ongeoorloofde liefdespraktijken, sterk toeval en een erg theatrale acteer- en filmstijl, gestructureerd op een flashback-stramien dat ergens deed denken aan D.W.Griffith. Dreyer bekende later dat hij nog erg onervaren was: ‘Ik liet de acteurs geheel vrij en pas veel later zag ik al mijn vergissingen op het bioscoopscherm.’ Toch vinden we al enkele karakteristieke kenmerken van Dreyers latere films: voor zijn bijrolletjes liet hij niet-professionele acteurs spelen ten behoeve van de authenticiteit en hij besteedde ook veel zorg aan de decors, die in schrille wit-zwarte contrasten waren geconcipieerd en sterk dramatisch moesten werken. ‘Praesidenten’ presenteert ook voor het eerst een thema dat later bij Dreyer steeds zou terugkeren: een geïsoleerde vrouw die het slachtoffer wordt van een intolerante maatschappij staat centraal. De film deed het destijds nog goed aan de kassa ook, iets wat voor een hedendaagse filmliefhebber welhaast ongelooflijk zal overkomen. (wp)