Pacifiction

Waar de Catalaanse provocateur Albert Serra met zijn vorige worp Liberté – een plotloze kostuumfilm over seksueel losbandige adellieden van 2,5 uur – nog menig festivalganger in slaap wiegde, stelt zijn nieuwste het uithoudingsvermogen heel wat minder op de proef. Al zal dat eerder aan het hypnotiserende karakter dan aan de lengte liggen. Want de cineast, wiens oeuvre vaak in het hokje van slow cinema wordt geduwd, slaagt er wederom in om de kaap van twee uur te overschrijden. Pacifiction werd zo een fantasmagorische antithriller die zich bij momenten ontvouwt als een lome koortsdroom, maar steeds prikkelt en knettert. Weerstaan aan zijn trance blijkt geen evidentie. Wie had dan ook verwacht dat Serra's nieuwe opus zich ergens tussen Francis Ford Coppola's Apocalypse Now en de spionageromans van Graham Greene zou nestelen?

De film volgt het wedervaren van de Franse bureaucraat De Roller op een Frans-Polynesisch eiland. De man, steeds opgedirkt in een wit zomerpak, lult zich charmant door elk gesprek. Of hij nu locals paait of een schrijver ophemelt, De Roller profileert zich als een politicus pur sang die elk babbeltje als een krachtmeting of performance opvat. Overdag flirt hij in het plaatselijke hotel met receptionist Shannah, 's nachts frequenteert hij een danscafé met zijn handlangers. De eilandbewoners respecteren hem en zijn leven oogt zorgeloos. Maar de mysterieuze aanwezigheid van een troep mariniers en de halsstarrige houding van een inheemse activist brengen daar verandering in. En houdt er zich voor de kust een onderzeeër verborgen?

Serra's donkere, tropische sfeergedicht is niet geïnteresseerd in de gemakkelijke ontleding van zijn zelfingenomen protagonist: het neokolonialistische systeem wordt hier niet academisch gefileerd, wel aandachtig geobserveerd. Antwoorden blijven uit, terwijl noodlottige paranoia het leven op het paradijselijke Tahiti destabiliseert. Hoeveel macht heeft De Roller nu echt? Serra laat de breedbeeldcinematografie voor zich spreken. Ergens halverwege de film volgen we de man met een jetski de zee op: bootjes drijven gevaarlijk op de majestueuze golven van een onvoorspelbare oceaan. Het is een prachtig tafereel; misschien wel de scène van het jaar. Overgeleverd aan de grillen van hogere krachten dobberen we stuurloos verder – azuurblauw, pikzwart.