Nosferatu - symphonie des grauens

De vampier blijft één van de duurzaamste filmmythen: sinds de jaren '20 is geen decennium meer voorbijgegaan of er was een nieuwe Dracula-versie. Vooral in tijden van crisis mag de figuur van de bloedzuigende graaf op meer dan gewone belangstelling rekenen. Weimar-Duitsland had zijn Nosferatu, Depressie-Amerika zijn Dracula met Bela Lugosi, post-Suez Engeland zijn Dracula met Christopher Lee, het AIDS-tijdperk zijn Dracula van F.F. Coppola.
De oerfilmversie blijft echter de Nosferatu van F.W. Murnau, een illegale bewerking van de roman van Bram Stoker (vandaar dat de namen van de personages werden veranderd, wat niet belet heeft dat de weduwe van de schrijver toch nog een proces zou inspannen). Murnau's Nosferatu is één van de meesterwerken van het Duitse film.expressionisme en de vampier hoort ontegensprekelijk thuis in het rijtje tiran.figuren van Caligari tot Hitler...
Murnau’s film blijft fascineren, niet alleen door de vertolking van de kadaverachtige Max Schreck, maar ook door de vrij eenvoudige middelen waarmee de regisseur buiten de studio een sfeer van 'Unheimlichkeit' wist op te roepen. De Franse rockgroep ART ZOYD componeerde een nieuwe 'soundtrack'