Nordlicht (Northern Lights)

Deze film is een merkwaardige hommage aan de natuur. Verrassend, omdat er in deze film niet één woord gesproken wordt en omdat er evenmin een tekst met enig commentaar in beeld komt. Het enige realiteitsgegeven dat de maker kwijt wilde was dat de opnamen gebeurden in Noord-Zweden, maar we komen er niet achter in welk seizoen we zitten, hoe laat de opnamen gemaakt werden, op welke breedte de filmploeg werkte of wat de naam was van de plaats waar de schepen in de film vandaan komen. De film bestaat uitsluitend uit beelden. Muziek komt enkel voor tijdens de generiek voor- en achteraan. Alleen de natuurlijke geluiden zijn te horen: de wind, het kraken van autobanden in de sneeuw, de motor van een gemotoriseerde slee, het geroep van kinderen op de achtergrond, de kraaien, een ver gehuil van honden - of van wolven.
De film vermijdt zorgvuldig een eenvormige presentatiewijze te hanteren. De camera zoemt soms in op lage begroeiing onder een lage zon of raast snel langsheen een bos; er zijn heel korte shots en lang aangehouden beeldfixaties. Op die manier traint de filmmaker de perceptie van de kijker en speelt hij met diens verwachtingen. Onwillekeurig begint de toeschouwer zijn oog te trainen op herkenningspunten: waar zou dat kunnen zijn? Is dat in de winter opgenomen? Hoe laat wijst die klok aan? enz. en ten slotte kijkt hij naar deze film zoals naar een speelfilm. Dat alles maakt van 'Nordlicht' een onconventionele film die geen woorden nodig heeft voor een ecologisch pleidooi en die het rekwisitoor liever vervangt door een visuele belevenis waarin de dingen voor zichzelf spreken.
(vrij naar Wilfried Wiegand)