No Maps on My Taps

GEORGE T. NIERENBERG
Deze 31-jarige New Yorkse filmmaker is vooral geïnteresseerd in verdwijnende cultuuruitingen. In 1975 maakte hij een documentaire over een bedreigde dorpsgemeenschap in de Adirondack bergstreek getiteld THE HOLLOW. In 1980 werkte hij bovenvermelde film af waarin jazz tap dancing als uitstervende kunstvorm van de zwarte gemeenschap wordt beschreven. Zijn andere film op dit Filmgebeuren, SAY AMEN SOMEBODY (1982) brengt een unieke brok levende en swingende gospelmuziekgeschiedenis. Nierenberg zal zijn films persoonlijk inleiden.

No Maps on my Taps
NO MAPS ON MY TAPS is een met liefde gemaakte (zeg maar gekoesterde, het werd een 5 jaar lange onderneming) documentaire over 3 Amerikaanse tapdancers die niet naar de naam Kelly of Astaire luisteren maar ten minste even belangrijk geweest zijn in dat deel van de jazz muziekgeschiedenis: Chuck Green, Sandman Sims en Bunny Briggs. Nierenberg heeft hun herinneringen aan de hand van interviews, oude foto's en oude filmfragmenten dramatisch opgehangen aan een chaplinesk opgezette tapdancing-wedstrijd onder de drie oldtimers in Small's Paradise, Harlem. Natuurlijk daar, de bakermat van de tapdancers. Lionel Hamptons big band ondersteunt deze dansesbattementen auditief op een spirituele wijze. "God wilde dat ik danste" verklaart Bunny Briggs. "Ik danste al toen ik 2 jaar oud was", zegt Sandman Sims. Maar Chuck Green toont zich de slimste: "Mijn broertjes en zusjes waren toen veel beter dan ik. Ik was het lelijke eendje dat uiteindelijk een prachtige zwaan werd". Maar alle drie leerden ze toch het vak van de twee peetvaders van het tapdansen : John Bubbles en Bill Robinson, de "Joe Louis" en de "Sugar Ray Robinson" van de "voetmuziek". Nierenberg vond filmmateriaal van deze twee meesters en moest er 9.000 dollar voor neertellen. Zijn hele budget was nauwelijks 100.000 dollar groot voor de hele film!

John Bubbles levert een staaltje voetenwerk af bovenop een piano in een anonieme Hollywoodfilm uit de jaren dertig. Bill Robinson kan drie keer bewonderd worden, een keertje samen met Dick Powell, Shirley Temple en in een namaak Harlem-Hollywoodsekwens. Maar nu wil niemand nog tapdancers, in film, op straat of op toneel. Sandman Sims hield 14 jaar lang stand in het Apollo Theatre tot rock and roll hem er verdreef. Bunny Briggs geeft de boekingagenten de schuld die onvoldoende geld opstreken aan de tapdancing acts (100 tot 500 dollar). En Green is andermaal de meest wijze. Hij komt net uit het ziekenhuis, is nog wat dizzy en geeft niemand de schuld maar wil wel dansen.

NO MAPS ON MY TAPS brengt een brok zwarte Americana, met vreugde , leed en tranen uitgedrukt in dans en muziek. Hun vertolkers spreken als tijdloze kunstenaars die de politieke verdrukkignen, die ze ongetwijfeld gekend hebben, verbergen achter hun kunst. Sims vat het zo samen: "Wanneer je ballet doet, moet je doen wat de leraar je vertelt. Tap is the greatest dancing. You are a free man when you are doing it".