Mean Streets

Deze film onthult het grote talent van zijn regisseur Martin Scorsese. Deze slaagt erin zijn akteurs hun personages zeer sterk te doen tiperen. Verder is deze film op technies gebied bijzonder knap. Kent Wakeford's fotografie is gewoon briljant. De keuze van de muziek, rock en folk is onberispelijk en raak. De muziek van de Rolling Stones beheerst een groot deel van de film en is zelden zo overtuigend gebruikt. Een laatste aanrader in deze bloemlezing is Mean Streets. Deze prent behoort tot de reeks onvergetelijke "illusions of America".

Alweer volgens het ongëvenaarde U.S.-story tellingrecept volgt een Hubert Selby-achtige beschrijving van een troep kleine misdadigers die zich niet lang meer bewust zijn (waren ze het ooit?) van hun misdaadjes. Dat Mean Streets in een beter melodrama eindigt kan slechts de eerste indruk versterken. Zoals in Fat City krijgen hier ook de humoristische taferelen (één van de Italiaanse gangstertjes is een perfekte kopie van Chico Marx) een gewelddadige tragiese dimensie. Ook in de evolutie van de Amerikaanse gangsterfilm is Scorsese's film erg duidend: meestal krijg je slechts de top van de ijsberg te zien. Scorsese toont de andere 9/10.

Meestal krijg je de indruk dat de misdaad een groots opgezette spektakulaire belevenis is (neem nu het meest ekstreem geval, The Godfather) terwijl al de haaien nergens zouden staan, mochten er die futiele, doodgezwegen "kleine vissen" niet zijn.

Misdaad als maatschappelijk probleem lijkt me in Mean Streets onovertroffen uitgelegd. In dergelijke milieus is vriendschap, eer en ambitie zeer belangrijk. Maar de mensen beleven het oppervlakkig, geven hun waarden prijs aan futuliteiten. MEAN STREETS tekent het failliet van de Amerikaanse samenleving in 120 minuten.