Manganinnie

JOHN HONEY
Ook bij de kineasten van de jeugd- en kinderfilms zit veel nieuw talent. MANGANINNIE is Honey's eerste langspeelfilm. Tot in '78 werkte hij voor de Australische T.V.; stapt dan over naar de "Tasmanian Film Corporation" als producer-kineast. Had op Tasmanië reeds een historische serie gedraaid THE COLONIALS. Verder heeft hij voor T.F.C. een viertal kortfilms gedraaid.

Naast Zweden en Oost-Europa begint nu ook Australië zich een goede naam te maken in de nog niet zo grote wereld van kinder- en jeugdfilms, dankzij een STORM BOY van Henry Safran ('76) - op het vorige Filmgebeuren vertoond - en het verbazende MANGANINNIE, dat zo wat overal waar het aan een kompetitie deelnam in de prijzen viel, te Moskou zelfs de hoofdprijs voor jeugdfilms wegkaapte.

Net als in STORM BOY is het idee van overleven belangrijk, maar dat is alles wat beide films gemeen hebben. MANGANINNIE vertelt ons het schrijnend verhaal van een blank kind en een aboriginal vrouw die op elkaar aangewezen waren, om te kunnen overleven tijdens één van de gewelddadigste momenten uit de Australische geschiedenis. Op het einde van de XVIIIe eeuw begonnen de Europeanen Australië te bezetten en te kolonizeren, zonder de inheemse bevolking - de Aboriginals - te eerbiedigen. In de film zijn het de Engelse kolonisten, waarvan één van de kinderen Manganinnie, een oudere vrouw, zal ontmoeten. Deze laatste heeft kunnen ontsnappen aan het slachtveld, aangericht door de invallers. De autochtone bevolking was vrij snel verplicht naar Centraal-Australië te vluchten om verder rustig te kunnen leven. De blanken hadden immers alle rijke en vruchtbare terreinen bezet.

Wanneer Manganinnie beseft dat haar echtgenoot gedood werd, trekt zij zich terug in een grot om haar eigen dood af te wachten. Joanna, een dochter van een blanke kolonist vindt haar daar toevallig, en dankzij deze ontmoeting krijgt zij weer zin om te leven. Maar de soldaten rukken steeds verder op en Joanna en Manganinnie worden verplicht te vluchten. Wat Joanna het blanke kind, eerste beschouwde als een spel wordt voor haar een nachtmerrie: zij is bang voor de mysterieuze donkerhuidige vrouw. Haar angsten worden bedaard door de kapriolen van de tamme wombat - een buidelmuis - van Manganinnie. Een band van liefde en vertrouwen ontwikkelt zich tussen hen. De steeds aanwezige dreiging van de soldaten brengt ook beiden dichter en dichter bij elkaar. Joanna begint heel wat zaken te leren van Manganinnie, en eerst en vooral de zeden en gewoonten van de vermoorde autochtone bevolking. Zo verneemt ze dat je nooit vuur mag doven, en dat je steeds een smeulend blokje moet meenemen. Indien dat blokje in het water valt, dan heb je meerdere dagen nodig om het vuur terug aan te maken. Joanna leert ook kleren van dierenvellen te maken.

Zonder het echt te beseffen, begint zij de kennis en de ideeënwereld van Manganinnie in zich op te nemen, snel leert Joanna de verborgen mysteries van de Aboriginals, hun rites en hun mythologie. Weldra worden ze de twee enige leden van een eksklusieve stam. Wanneer Manganinnie ziet dat soldaten nog altijd de weinige overlevende stamgenoten afslachten, wordt ze gekonfronteerd met de harde werkelijkheid: zij ziet de futiliteit van haar leven in, neemt de slapende Joanna op en brengt haar naar haar ouders terug. Op zekere dag gebeurt het onvermijdelijke: Manganinnie wordt door blanke inwijkelingen gevangen genomen en zij wordt aan een boom vastgebonden. Joanna is getuige van deze scene, slaagt erin haar te bevrijden, maar ze is zo erg gekwetst dat ze sterft. Joanna keert bij de blanken terug en eist van hen dat het lichaam van de oude vrouw in de schuur te rusten wordt gelegd. Tijdens de nacht voert Joanna de dodenritus uit, die Manganinnie haar had aangeleerd: zij steekt de schuur in brand; zo wordt de oude vrouw verast, zoals de gewoonten van haar stam het eisen.