Ludwig – Requiem für einen jungfräulichen König (Ludwig - Requiem for a Virgin King)

Deze film werd door een Frans kritikus bestempeld als het meest originele werk en meest rijke kreatie dat de Duitse cinema de laatste dertig jaren heeft afgeleverd. Syberberg's LUDWIG is een meesterwerk van het hoogste niveau zonder meer, wat zeker niet van Visconti's gelijknamige film kan gezegd worden. De door Syberberg gefilmde visioenen over het leven van de Beierse koning zijn onvergelijkelijk en onvergetelijk. De zwoel erotische omgeving van Wagner's muziek en opera dekors, de surrealistische tableaux en de hallucinaties van deze koning worden op een haast tastbaar-visuele manier verbeeld. Tedere scène is het rezultaat van tot in de grootste perfektie uitgevoerde opnamen.

De door Syberberg geënsceneerde visioenen en gedachten van Ludwig II moeten in de film als "ironies-pathetisse verbindingen" uitgelegd worden, ontworpen in de zwoel-pompeuze omgeving van Wagners operadekors. Syberberg trekt zich niets aan van wat historici over Ludwigs koningschap hebben vastgelegd.

Wat Syberberg beslist niet nalaat, is weer te geven wat zich links en rechts van deze tijd afspeelde. Toen Ludwig in 1864 gekroond werd, richtte Marx de Eerste Internationale op. Drie jaar later, toen Ludwig weifelde of hij nu Tristan of Isolde was, werd in Mexico Keizer Maximiliaan doodgeschoten. In het jaar dat Ludwig de eerste stenen liet leggen voor zijn kastelen Neuschwanstein en Linderhof, werd de Sociaal-Demokratiese Partij opgericht. In 1871 laat Bismarck Wilhelm I tot Duitse Keizer verkiezen, in hetzelfde jaar was de première van "Wacht auf, Verdammte dieser Erde". Dit alles wil toch iets zeggen. Het komt allemaal aan de oppervlakte door de pertinente weigering van Syberberg's LUDWIG deze dingen waar te nemen. Enige zaken in de film die men niet van dèze LUDWIG verwachtte zijn:

- Een kleine jongen, Ludwig, echter met een baardje
- Ernst Röhm ( Hitlers S.A.chef, in 1936 tijdens de Nacht van de Lange Messen vermoord ), een rol gespeeld door dezelfde akteur die de rollen speelt van de fascinerende hofkapper Hoppe en van de achterbakse lakei Mayr
- De drie Schikgodinnen - deze drie onheil veroorzakende vrouwen komen later in de film terug als hoftoneelspeelster Bulyovski, die eens op Ludwigs bed gezeten heeft, als Sissi en Lola Montez
- Winnetou gespeeld door dezelfde akteur als Sainz
- Karl May als bosgeest
- Wagner in twee gestalten: als lilliputter met een kromme neus en als afgetobte vrouw
- Bismarck al fietser
- Kroonprins Wilhelm van Pruisen als geile rokkenjager
- Hitler, tango dansend
- de twintigste eeuwse bezoekers van Ludwigs kasteel Neuschwanstein

De surrealistische tableaux (bijvoorbeeld: de prinsen aan Ludwigs hof zijn aan het einde langharige rockers op denderende motoren) en de hallucinaties worden op een zeer artistieke manier verbeeld. Op een zeer geraffineerde manier spreken de akteurs een kunstmatige taal. Iedere scène is het rezultaat van tot in de grootste uitgewerkte choreografie. Syberberg kopiëerde scènes uit Eisenstein's "Iwan de Verschrikkelijke", uit Abel Gance's "Napoleon", uit Fritz Lang's "Die Niebelungen" en uit Jean Cocteau's "La Belle et la Bête".

Aan het einde van de “Nachtmerrie van een droomkoning” wapperen rode vlaggen in de wind. Ludwig, jodelend in een korte leren broek, wordt op een guillotine onthoofd. Deze LUDWIG is werkelijk anders. LUDWIG Syberberg kijkt me gelukkig aan en zegt: Zelfs als niemand de toespelingen snapt is het geheel zo mooi, dat het eenvoudig MOET overkomen.
(Peer Schille, in "Zeitmagazin")