Les territoires de la défonce

Een sfeerbeeld van jongeren tegenover drugs ... Het opzet van de film kwam vijf jaar geleden tot stand. Nu verschijnt hij op het witte doek, als antwoord op een reeks prangende vragen. Wie komt er in de film? De getuigen? de slachtoffers? Zij die de rotzooi maken of ervan leven? Of zij die hem bestrijden? Wat komt er op het scherm? Sensatie? Schandaal? Leed?
Joao Correa is met deze film niet aan zijn proefstuk toe. Zijn eerste documentaire film Les enfants de l'oubli (Kinderen in de vergetelheid), sloeg in als een bom. Zijn aanklacht door het beeld leidde in Belgie trouwens tot een herziening van de wet op de Jeugdbescherming.

Voor Dope territory (Het rijk van de drugs), koos hij dezelfde werkwijze als Bertrand Blier voor zijn beroemde Hitler, connais pas (1962): menselijke wezens getuigen over drugs en de maatschappij die ze teweeg brengt. De film is opgemaakt uit ‘live’ interviews met jongeren, tientallen onuitgegeven 'stock-shots', zorgvuldig uitgekozen archiefstukken en aangrijpende dokumenten. Een wel eigenaardig sfeer­beeld van deze eeuw, een onverbloemd panorama: oorlog, crisis, film, literatuur, muziek, sport... Ontegensprekelijke en verpletterende bewijzen dat drugs alom­tegenwoordig zijn. Samengevat in een harde ontroerende film. Dope territory, een film die heel wat uit de doeken doet. Zonder vooringenomenheid . (Persmap)