Kuroi Ame (Black Rain)

lmamura's naam werd bij die van de grote Japanners Ozu, Kurosawa en Kobayashi gevoegd na zijn Gouden Palm voor 'De Ballade van Narayama' in 1983. Met 'Zegen' beleefde hij een kleine inzinking, maar deze nieuwste film is een bijzonder, aangrijpend en universeel werkstuk. Gebaseerd op de roman 'Zwarte Regen' van Masuji Ibuse vertelt deze film het verhaal van een eenvoudige familie uit Hiroshima, die op 6 augustus 1945 toevallig net in een buitenwijk van de stad is wanneer de bom valt. De familie overleeft de inslag, maar wordt besmet met de 'zwarte regen', de radioactieve neerslag, die hen een slopende, langzame dood zal doen sterven. De film opent met de verwoesting en de totale ontreddering onmiddellijk na de inslag. In enkele beelden tekent hij de verschrikking, maar dan verplaatst hij zich naar een plaats weg van de stad, waar de familie onderdak vindt. Imamura schetst hoe in één klap het leven én de levensverwachtingen van de mensen totaal worden omvergegooid. De centrale figuur is het meisje Yasuko: ze staat aan de drempel van het leven, wil trouwen en een gezin stichten, een toekomst opbouwen. De bom heeft het in één oogopslag verwoest. Hun rest enkel een 'leven dat wacht op de dood'. Over een periode van vijf jaar volgen we de geleidelijke verwoesting van het leven van eenvoudige mensen. Imamura maakte er een serene zwart/wit film van, die treft door zijn pathetiekloze waarachtigheid, zijn milde humor, zijn sympathie voor mensen en hun wil tot overleven, zijn verdriet om het leed en de machteloosheid. Filmisch kan je 'Kuroi Ame' situeren in de stijl van Ozu (hoewel sommigen het daarmee niet eens zullen zijn), met wie Imamura ooit meewerkte. Het is een film in een bedaard tempo met een verteller buiten beeld die de liefhebbers van snelle actiefilms niet onmiddellijk zal aanspreken. De liefhebber van authentieke cinema mag dit meesterwerk echter niet aan zich laten voorbijgaan. (wp)