Krokodillen in Amsterdam

Zijn er krokodillen in Amsterdam? Jazeker. In deze film heeft Annette Apon besloten dat alles kan en dat gebeurt dan ook • terloops, zo min mogelijk gewrongen, steeds gepresenteerd als quasi-realiteit, nooit vallen er mirakels uit de hemel. Het toeval speelt een grote rol, maar ook de onverwachte mogelijkheden van de personages. Of hun ideeën, die zich soms zo plotseling voordoen dat ze er zelf even verbaasd van staan. Dit uitgangspunt leidde Apon naar een genre dat sterk afwijkt van de serieuze, experimentele vertellingen die haar eerdere speelfilms waren. Ze maakte van Krokodillen... een 'comedy', geen 'komedie', dat wekt te veel associaties met fel van de tongriem gesneden blijspelen.

Het gaat hier om een komische film met Angelsaksische slapstick-elementen, met Amerikaans absurdisme à la Laurel and Hardy. De twee hoofdpersonen van Apons film zijn een vergelijkbaar niet aan elkaar aangepast duo en daarom zo geknipt voor elkaar, Zij lijken helemaal niet op elkaar: Gino kan niet serieus zijn, Nina niet speels. Zij zijn karikaturen, een Pietje Precies en een Zieltje Zorgeloos. Door een uitgewogen gedoseerde nuancering zien we ze gaandeweg naar elkaar toegroeien. (Joyce Roodnat in NRC 17.5.90)