Inexorable

"In verwarrende tijden als deze moeten regisseurs voor hun visie durven vechten", vertelde Fabrice du Welz vorig jaar als Film Fest Gent-juryvoorzitter aan Knack Focus. "Cinema moet mensen uitdagen." De Waalse regisseur van genreparels als Calvaire (2004) en Adoration (2020), zijn bloedmooie film over twee jonge tortelduifjes op de vlucht door de Ardennen, is - getuige zijn uitdagende oeuvre - duidelijk een cineast-cinefiel die aan zichzelf even hoge eisen stelt dan aan zijn collega-cineasten.

Zulke hoge eisen is misschien ook de reden waarom Marcel Bellmer (Benoît Poelvoorde) sinds zijn eerste succesvolle roman Inexorable met een gigantische writer’s block kampt die nu al enkele jaren duurt. Pas als zijn schoonvader sterft die hem, zijn vrouw én redacteur Jeanne Drahi, hun dochter en hun hond een mysterieus huis nalaat waar ze met hun gezin gaan wonen, lijkt de depressieve auteur op te leven. Maar als dan poetshulp Gloria opduikt, gebeuren er dingen die de kleine kantjes van het leven onverbiddelijk blootleggen en vraagtekens plaatst bij Marcels lange huwelijk, het romantische beeld van het literaire genie en de fascistische geschiedenis van België.

In tegenstelling tot zijn protagonist Marcel, lijkt du Welz evenwel nooit echt om inspiratie verlegen te zitten. Sterker nog: hij moet moeite doen om al zijn verbeeldingskracht tijdig kwijt te kunnen. Bij Inexorable liep het bijna verkeerd af. Nadat hij in januari 2020 Adoration had uitgebracht, wilde du Welz meteen met zijn nieuwe project aan de slag. Maar voor dat ambitieuze plan stak corona een stokje. Gelukkig kon hij tussen de twee coronagolven alsnog veilig aan de slag om Inexorable te draaien samen met zijn trouwe crewleden en cast.

Een van die vaste waarden op du Welz’ set is Manuel Dacosse, de Belgische cameraman die het afgelopen decennium in ongeveer elke genrefilm waar hij achter de camera staat de poëtische kracht van sinistere situaties bloedmooi weet te capteren. En niet enkel bij du Welz’ films als Alléluia (2014), Adoration of Inexorable maar ook bij bevreemdende giallo-thrillers als Amer (2009) en L’étrange couleur des larmes de ton corps van de Brusselse Hélène Cattet en Bruno Forzani. Wat een geluk dat cinefielen in verwarrende tijden steeds kunnen rekenen op uitdagende cineasten als du Welz.