Historia Naturae, Suita

Als er zoiets als modern surrealisme bestaat, dat zich niet meer van de ondertussen conventioneel geworden beeldentaal van de droom bedient om ons te leren wat angst (voor onszelf) is, dan zou deze film een voorbeeld kunnen zijn. Doordat hij het schema van eten-of-gegeten-worden met exactheid van de dans op de spits drijf, leert hij ons dat dit schema geen natuurwet is, maar een menselijke verhoudingsschaal.