Fandango

Fan-Dan-Go betekent: 1. Een levendige, opgewekte Spaanse dans. 2. De muziek hiervoor. 3. Een domme streek. "Er is niets verkeerds aan nergens heen te gaan. Het is een privilege van de jeugd," zegt Gardner Barnes in een flodderige tuxedo, eigenaar van een krakkemikkige ouwe
Cadillac in de hete woestijn van Texas. Barnes is de leider van de Grooves, een groep bestaande uit roommates op het college. Maar nu schrijven we zomer 1971: zij zijn afgestudeerd, hun jaren samen op school lopen ten einde. Het sombere spook van de oproeping voor Viëtnam hangt boven hun hoofd. Om dit afstuderen en het samenzijn te vieren trekken de Groovers samen de woestijn in. Het wordt een soort "odyssee van de vriendschap".
Fandango begon zijn bestaan als een 22 minuten durende film die Proof heette. Steven Spielberg zag dat filmpje en bemiddelde bij Warner Brothers om de produktie op zich te nemen van een avondvullende speelfilm naar dit proefje. Op een of andere manier sluit Fandango aan bij de reeks films over jongens-op-het-punt-volwassen-te-worden. Maar tegelijk geeft regisseur Reynolds te verstaan dat Fandango meer dan een genrefilm moest worden. De film heeft een mild-treurige toon, maar er zijn enkele komische hoogtepunten, zoals bv. de scène met de hippie-piloot en ruimte cadet Marvin Mcintyre.
Kevin Costner, vorig jaar nog te bewonderen in Silverado, is hier al even dynamisch als in de succesrijke western van Kasdan. Hij is hier even onvoorspelbaar en ontstuimig, en zijn présence drukt een onmiskenbare stempel op deze film. Stilistisch gezien is Reynolds' film te situeren in een verre buurt van Alex Cox (Repro Man). Een nieuw talent aan het Hollywood-firmament. (vrij naar Persmap en Variety 23.1.1985). Kevin Reynolds (1954) studeerde rechten en maakte Proof nog tijdens zijn studie. Fandango is zijn debuut.