El recurso del método

Deze film is een echt epos. Zowat de Zuid-Amerikaanse tegenhanger van NOVECENTO. Het is feitelijk een Mexikaans-Cubaans-Franse koproduktie. Mexico stemt zowat overeen met het dekor: dus het traditionele Zuid-Amerika met zijn wekelijkse staatsgreep zijn bloederig repressies en uitgebuitte massas. Cuba komt erin te pas voor de ideologie. Dus het zogenaamde kritische standpunt om deze warboel te bekijken. Frankrijk dient natuurlijk voor de kultuur: Alain Cuny zien we als Académicien filosoferen over de politieke "metoden", en ook een beetje voor het libertijnse en de minder politieke pleziertjes van de jaren dertig.

Hoofdpersonage is een fiktieve diktator van een Latijnse Amerikaanse staat die ook fiktief is. Maar men denkt onmiddellijk aan Generaal Alcazar uit de Kuifje-verhalen of aan Generaal Machado die we in THE WILD BUNCH zien. We delen ook zijn privéleven, dat voor het grootste gedeelte in Parijs plaats grijpt, en zo leren we hem dus kennen als "man van bloed en benen". Zijn politiek leven is een groot spektakel: familieleden die komplotten maken, paleisrevoluties aan de lopende band en af en toe een groots bloedbad afgewisseld met een even groots karnaval. "Kuifje bij de Picaros" dus.

Het was geen sinekure om een film als deze tot een goed einde te brengen. Miguel Littin is zoals men weet een Chileen en verwierf reeds reputatie met HET BELOOFDE LAND en ACTAS DE MARUSIA. Hij schildert ons een diktator die niet zo gruwelijk is als "Koning Ubu". Het is eerder een echte parvenu die meer uit is op persoonlijk profijt en meer als kruidenier denkt dan als politikus. De man, die zeer goedhartig overkomt is overigens een grote levensgenieter die tevens leergierig is en die zich officieel laat aanspreken als "eerste magistraat" van het land. Hij is overtuigd dat het geluk van "zijn volk" zowat samenvalt met zijn persoonlijke grillen en daardoor is hij zich niet bewust van zijn eigen egoïsme en cynisme. Waarom zou hij zich overigens zorgen maken. Onze-Lieve-vrouw die overal vereerd wordt door "zijn volk" staat immers permanent aan zijn zijde.

Duidelijk is hier dat men te maken heeft met het hedendaagse en alledaagse Zuid-Amerika. De "nationale leiders" zijn allemaal trots op hun leger en de landsgrenzen zijn allemaal beveiligd tegen de "barbaarse" vijanden. In dat opzicht staat de humor van Littin, want hoe tragisch ook, zo'n figuren zijn evenals de diktators uit Woody Allens BANANAS, humoristisch tegen wil en dank, de humor van Littin, doet ergens denken aan Voltaire, die destijds zijn spottende schertslach voor onze "verlichte despoten" ook niet onder stoelen of banken stak.