E.T. the Extra-Terrestrial

Het nieuwe kassucces van Spielberg, E.T., is een mirakel van een film. Als een amusement dat de toeschouwers in verrukking brengt zoals weinig Hollywoodprenten dat sinds de klassieker The Wizard of Oz hebben gedaan, is deze film al even zeldzaam als de komst van het buitenaardse wezentje dat erin wordt gevierd. Zelden ook werd er zo'n kristalheldere film gemaakt met zoveel lagen, die op zoveel verschillende manieren kan worden geapprecieerd en bewonderd. Als een lyrische science­fiction fantasie maar ook als een sprookje voor de computergeneratie. Als een fabel over de onverdraagzaamheid van de volwassenen en de grootmoedigheid van kinderen. Als een betoverend, fabelachtig avontuur en als een virtuoze les in aller­geraffineerdste filmtechniek.

Maar vooral ook als een wonderlijk emotionele belevenis. En dit allemaal rond het verhaal van een eenzaam, vaderloos jongetje dat zich ontfermt over een weerloos, zwak buitenaards wezentje dat voor de buitenstaander eerder afstotelijk is. Dit imaginair schepseltje, een kikvors­achtig wezen met grijsgroene viervingerige handen, een gezwollen buikje, een wat ineengedrukte kop met ver uit elkaar staande ogen en de huid van gedroogde vijgen heeft de meest verpletterende carrière gemaakt die een debutant in de filmindustrie ooit kende. E.T. begint met een feestelijk fonkelend ruimteschip dat tegen de blauw-zwarte Walt Disney-hemel neerdaalt in een bos op een heuvel boven een typisch Californische voorstad... (Knack, 8.12.82)