Dorian Gray im Spiegel der Boulevardpresse (Dorian Gray in the Mirror of the Yellow Press)

Ulrike Ottinger, bekend van haar extravagante films en haar banden met de Berlijnse 'underground’ van de jaren zeventig maakte met 'Dorian Gray' een van haar meest sfeervolle films. De Dorian Gray hier heeft weinig of niets te maken met die van Oscar Wilde, maar er zijn toch enkele banden. Zo is er de inspiratie uit Joris-Karl Huysmans' 'A Rebours', dat evenals Wilde de stof leverde voor de decadente cultuur, met zijn hang naar het occulte, het hedonisme en de hypersensitieve en -sensuele neigingen. Ottinger transfereert de dandy-cultuur naar haar eigen Berlijnse subcultuur. Voorts zinspeelt Ottinger op enkele klassieke figuren uit de Duitse expressionistische film -'Dr. Mabuse', 'Golem' - en vermengt zij dat alles in het bizarre verhaal van een persmagnaat die een figuur, Dorian Gray, in het leven wil roepen om stof te leveren voor haar boulevardblad. Deze Gray zal enkel in opdracht van haarzelf handelen en moet een leven gaan leiden waar de lezers niet eens van durven dromen -een soort decadente homunculus dus: jong, rijk en aantrekkelijk. Tijdens de première van een opera ontdekt de narcissist zijn evenbeeld op het podium, waar die in de tijd van de Spaanse conquista zijn grote liefde voor Andamana ontdekt : "Ik, Don Luis de la Cerna, infante van Spanje, terecht de Prins van het Geluk genoemd." Zal Dorian het slachtoffer worden van Mabuse's plan of zal hij zijn beste leerling worden ? Dorian Gray im Spiegel is een bizarre film die ook lang duurt. Hij heeft nooit een grote carrière gehad en dat is niet verwonderlijk. Ottinger heeft een bijzondere voorkeur voor schandaal-taferelen en haar manier van 'storytelling' is ook niet bepaald de helderste. Toch is Dorian een belangrijke vertegenwoordiger van een genre in de Duitse film dat meer dan een meesterwerk heeft opgeleverd. ( vrij naar persdossier)