Distant Voices, Still Lives

In deze hartverscheurende terugblik op het dagelijkse leven van een arbeidersgezin in het Liverpool van de jaren 1950 verdringt iedereen zijn of haar leed door het gezamenlijk zingen van populaire deuntjes uit die tijd. Via de songs geven de personages onbewust uitdrukking aan hun diepste gevoelens en verlangens. Er gaat van deze gestileerde autobiografische herinneringen een overweldigende emotionele kracht uit. Zelfs al zijn er tonelen van geestelijk en lichamelijk geweld (de vader heerst als een tiran over zijn gezin), de toon van de film is altijd zacht en verrukkelijk droefgeestig. Omdat volgens Terence Davies herinneringen niet rechtlijnig zijn maar cyclisch, koos hij voor een gewaagde niet-lineaire structuur, een filmisch equivalent voor hoe ons geheugen werkt, met flarden herinneringen die op hun beurt weer nieuwe herinneringen oproepen.