Dead Man's Letters (Dead man's letters)

Wat door enkelen al te lichtzinnig de Sovjet-Day After wordt genoemd begint de dag na de fatale druk op de knop. Met dit gegeven houdt de gelijkenis in feite op. Bovendien benadert Konstantin Lopoet­sjanski's film het thema van de post­nucleaire holocaust veel meer vanuit de cerebrale hoek dan het sentimentele The Day After.
Volgens geruchten zou de fatale druk op de knop nog wel per ongeluk zijn gebeurd. Een Russisch technicus die de choke van de koffieautomaat aan het gebruiken was zou niet tijdig tegenorder hebben kunnen geven. De overlevende in de hoofdrol is een oude Nobelprijswinnaar. Samen met zijn ster­vende vrouw en enkele medewerkers heeft hij onderkomen gevonden in de kelder­verdieping van een museum. Daar schrijft de professor brieven naar zijn zoon Erik die wordt vermist.
Hij verlaat zijn schuilplaats enkel om een eindje verderop een groep wezen te helpen in een Protestantse kerk. Elders worden op de zwarte markt medicijnen verhandeld en spelen gekken roulette tussen puin en ruïne. De hele tijd stellen de mensen in de
kelderverdieping zich vragen over leven en dood. Vragen en niets dan vragen.
Uiteindelijk verlaten de overlevenden de schuilplaats en de professor verkiest om bij de wezen verder te leven .
Samen met hen viert hij nog een ontroe­rend kerstfeest en sterft kort daarop.
De laatste beelden tonen de kinderen die op stap trekken door de eindeloze sneeuw­vlakte en het puin, een ongekende toe­komst tegemoet.
De hele film pendelt tussen een onder­grondse bunker en een apocalyptische aardbodem van slijk en puin onder een eeuwig schemerdonker.
Aan de deprimerende kijk op het einde van de mensheid verbindt Lopoetsjanski een soort profetie of waarschuwing, die zeer geloofwaardig overkomt. (vrij naar pers-dossier)