Dancing in the Dark

Vanuit de stille soberheid van een ziekenhuisbed reconstrueert een vrouw met een helder doorzicht het complexe ontwaken van haar geest en haar verscheurende daad van opstand en wraak. Na twintig jaar huwelijk heeft Edna Cormick een onbeduidend leven geleid. Een leven van trouwe toewijding aan haar man en haar huishouding. Edna is de perfecte huisvrouw. Een charmante gastvrouw. Een betrouwbare toeverlaat. Haar huis is een toonbeeld van netheid en orde. Het straalt liefde en belangeloze opoffering uit. Alles lijkt er dus op dat het leven daar comfortabel en zeker is, tot op zekere dag de telefoon deze rust zwaar komt verstoren, wanneer de stem aan de lijn haar zegt "dat zij dat toch beter wist". Haar man heeft een minnares. Er zijn nu drie jaar voorbij sinds dat telefoongesprek, maar Edna voelt die schok nog steeds, hoe zij overhoop van verdriet en verbittering op het bed wachtte tot hij thuiskwam, en hoe zij ten slotte haar lot in eigen handen nam ...

Dancing in the Dark is een indringende psychologische analyse van 'het geborgen leven' en de schok van de bevrijding daaruit. Het is een film die geen beschuldigingen of oordelen uitspreekt, maar wel het lot van een vrouw schetst die met haar bewustwording een diepe crisis doormaakt.

Leon Marr zelf zei ergens dat hij dermate geïntrigeerd was door het personage Edna in de roman van Joan Barwood, dat hij haar tot leven wou brengen in een film, terwijl hij zelf toch vreemd bleef aan wat in haar omging. In die zin is Dancing in the Dark als film ook een exploratie naar het wezen van het boek.

Leon Marr (1948) studeerde film in Toronto en gradueerde als fotograaf. In 1972 maakte hij een kortfilm, Fountains.
Was medewerker aan een reeks film- en televisieprojecten. In 1979 volgden Clare's Wish en in 1980 Flowers in the Sand, allebei halflange films. Dancing in the Dark is zijn langspeeldebuut.