Cría Cuervos

Carlos Saura is nog vrij onbekend doch zonder twijfel een van de grootste kineasten van het ogenblik. Hij filmt over een universele menselijke problematiek: de mens die van zijn geboorte af snakt naar geborgenheid en liefde maar deze nooit mag vinden. ''Anna en de Wolven" zijn doorbraakfilm, toont hoe drie mannen nooit zullen loskomen van hun in gebreke gebleven moeder: samen doden ze een jonge vrouw. "La Prima Angelica" gaat over hetzelfde: de moeder is onbereikbaar in het leven van de hoofdfiguur. Deze gaat op de ouderdom van vijftig jaar terug naar de plaats van zijn jeugd en herbeleeft allerlei pijnlijk gebeurtenissen van toen. Wat gebeurt er uiteindelijk? De hoofdfiguur zal in het heden zijn liefde alleen moeten laten, net zoals toen ook gebeurde: zij moet onbereikbaar blijven, hij moet lijden. Dat is zijn noodlot. Bij Saura geen pathetische of overladen behandeling van het noodlot. Saura, Spanjaard, geboren in 1932, zegt dat zijn films beantwoorden aan zijn strikt persoonlijke overtuigingen en dat hij dat zo wil houden. Dat is nu juist zijn grote kracht. Door authentiek uit te beelden hoe hij zichzelf en het leven aanvoelt, zonder gefilosofeer of toegevingen aan modetema's of teknieken, benadert hij zeer dicht de kern van het mensenleven zelf: iets extrasociaals, iets hyper individueels dat echter bij elke mens een essentiële rol speelt. Namelijk het zich willen loskappen van waar je uit voortkomt om samen te kunnen vallen met wat je wil. Dit is onmogelijk zegt Saura, en dat is het noodlot. De mens gedraagt zich volgens voor hem uitgeschreven patronen, met de illusie van zijn vrije wil.

CRIA CUERVOS spreekt over dit stokoude fatum. Doch Saura gaat hier verder. Een kind (Anna), in deze wereld op. zoek naar geborgenheid en liefde, ontvangt ze niet van haar ouders. Vader is afstandelijk militair, moeder overleden, tante de inkarnatie van de orde, tucht, respekt voor de norm, grootmoeder lam. De film toont nu hoe dat kind die wereld zijn gebrek aan warmte betaald zet … een gruwelijk hallucinerend verslag. Geniaal is hoe Saura in zijn films, het best in CRIA CUERVOS, verbeelding van zijn personages behandelt: flashbacks naar de jeugd laten de hoofdfiguur gewoon volwassen rondlopen doorheen situaties uit de kindertijd. Op die manier voelt en ziet elke toeschouwer dat hijzelf in feite ook zo’n kind is. Zonder moeite raak je bij het gebeuren betrokken, het gaat immers over dingen die ieder van ons remmen en verdrietig maken; Saura helpt ons te geven dat, toen we klein waren het helemaal geen paradijs was, hij bewijst dat een kind existentiële pijnen minstens scherp genoeg ervaart: de angst voor de nacht, de vrees voor het onbekende, de onmacht niet te mogen spreken, de eenzaamheid….
CRIA CUERVOS haalt werkelijk het episch niveau der antieke Griekse drama's en zal de filmgeschiedenis ingaan als een echt 'meesterwerk' ! (uit de persmappen van Cannes '76)