Colin McPhee: The Lure of Asian Music

De invloed van Colin McPhee, die betrekkelijk onbekend stierf in 1964, op de hedendaagse muziek wordt slechts aangevoeld bij insiders. Naar buiten uit is hij vrijwel onbekend. Zijn devotie voor de Balinese geluiden die hem als jonge man hadden betoverd en de professionele en financiële prijs die hij daarvoor heeft moeten betalen maken het onderwerp uit van deze boeiende documentaire. Blackwood reconstrueert McPhees leven, van zijn jeugd in Toronto tot de dagen dat hij in Parijs studeerde en in New York succes oogstte als neoklassiek componist. In Parijs had hij muziek van Bali gehoord en die heeft hem niet meer losgelaten. Hij vestigde zich daar van 1931 tot 1939 en verdiepte zich in de vreemde muziek, die hij in zijn autobiografie A House in Bali en in de posthuum gepubliceerde studie Music in Bali 'crisp, bright, metallic' noemde. Zijn proza wordt aangevuld met interessante zwart/wit foto's en filmopnamen die hij maakte van de rijk geklede muzikanten en dansers tijdens de traditionele schaduwspelen. In een buitengewone sequentie zien we de kwikzilverachtige bewegingen van een Balinese jongen die danst op de muziek van gangen, trommen, fluiten en xylofonen - de gamelan ensembles die de Balinese muziek bekendgemaakt hebben in het Westen.
Na zijn verblijf op Bali klonk de westerse muziek hem stofferig en over - intellectueel in de oren. Hij begon met composities van Balinees - geïnspireerde muziek voor westerse instrumenten. In de film horen we sommige van deze composities uitgevoerd door o.m. Keith Jarrett.
Blackwood rondt zijn portret van deze componist-musicoloog af met gesprekken met mensen als Aaron Copland, Steve Reich, Lou Harrison en John Cage. Deze laatste definieerde McPhees werk als 'muziek waarin Oost en West elkaar met respect beschouwen zonder verward te geraken'.
McPhees erfenis is bitter. Nadat het toerisme de traditionele cultuur van Bali zwaar toegetakeld had gingen Balinese musicologen en cultuurhistorici op zoek naar de bronnen, die zij o.m. in Music in Bali vonden. Maar een cultuur kan niet gedupliceerd worden en de huidige dansen zijn oppervlakkig, erotiserend en haast karikaturaal in vergelijking met wat McPhee had geregistreerd. (David Armstrong in San Francisco Examiner, 11.8.1986)