Chronique des années de braise

1939 en 1952. Het zijn de jaren van 'het smeulende vuur' dat geleidelijk aan wordt aangewakkerd. Het opmerkelijke van deze film is dat hij zich volledig concentreert op de onafwendbare en noodzakelijke groei naar de revolte zonder 'de vijand', het Franse kolonialisme, in de verf te moeten zetten. Via een doorsnee Algerijnse familie toont de film ons het bewustwordingsproces van het verarmde volk wat meteen ook het ontgroeien uit de Verdeeldheid impliceert. Lakhdar Hamma heeft het niet nodig geacht dat volk te idealiseren of een beroep te doen op helden. Allen die betrokken worden in de voorbereiding tot de strijd zijn in al hun eenvoud voldoende held ook zonder demagogische bravoure.

De Fransen krijgen we slechts sporadisch te zien en een enkele maal slechts komen zij op het voorplan wanneer de soldaten een bloedbad aanrichten. Maar zelfs in dit tafereel worden de Fransen niet met een ongeremde haat geschilderd. Het optreden van de soldateska groeit veeleer met de onmacht om de leiders van de opstand te vinden. Hamina wil het accent niet leggen op de hatelijkheid van de bezetter, maar hij wil vanuit de noden van het volk laten aanvoelen dat er ergens achter de schermen een verdrukker heerst waarvan het gelaat in feite onbelangrijk is. Wij moeten in onszelf leren ontdekken hoe wij ons moeten bevrijden, waarom we ons zo lang hebben laten verslaven. Om dat te laten aanvoelen dringt de film door naar het typische karakter van de Algerijn, zijn onderworpenheid aan het lot van de armoede. Het landschap wordt daarbij een belangrijk personage. De prachtige beelden van de woestijn met zijn zinderende horizon waarin de fata morgana’s ontstaan, zijn niet alleen vele gelegenheden tot echte poëzie, maar ze zijn tevens het decorum waarin we ontdekken hoe verschrikkelijk de droogte en de onherbergzaamheid drukken op het volk. Deze film is een enige kans voor het publiek om te zien dat een politiek geëngageerde film niet noodzakelijk demagogisch. hoeft te zijn, dat hij ook eerlijk kan zijn, overtuigend, ontroerend, mooi en boeiend. (Ivo Nelissen, De Nieuwe, 10.12.1976)