Cache Cache Pastoral (Den-en ni shisu)

Terayama, dichter en teaterman is reeds gekend in België door zijn WEG MET DE BOEKEN EN DE STRAAT OP en zijn KEIZER TOMATE-KETSCHUP. Het konstante tema hier was op een surrealistische wijze de driften en de jeugdfrustraties uitdiepen. Een beetje een syntheze op zijn Japans van Nikki de Saint-Phalle (DADDY) en Fellini.

CACHE-CACHE PASTORAL, een gefilmde bloemlezing van gedichten over de tijd, zijn jeugd op het land, het verzet tegen het moederlijk gezag, tegen heersende tradities. Ook de eigen herinnering heeft nog een autoritaire werking bepalend en dus beperkend. De film is het tegendeel van nostalgisch. Een jongen van 15 in een dorp onder het juk van zijn moeder in een huis vol klokken die almaar slaan: de tyrannie van de tijd. Hij loopt weg naar de Berg der Verschrikking waar levenden met doden kommuniceren door bemiddeling van een priesteres maar krijgt geen bevrijdende boodschap van zijn gesneuvelde vader. Hij zou met de trein weg willen; er met het mooie vrouwtje van de buurman vandoor gaan; hij hangt rond bij het opwindende cirkus met zijn bonte lichtjes, exentrieke figuren, erotische sensaties voor een glurend kind. Hij vlucht van de moeder die hem haast smoort in liefkozingen en loopt met het mooie buurvrouwtje op de sporen.

En dan breekt de film af. Een filmregisseur zegt "dat de rest nog niet klaar is". Zijn vriend zegt: "Zolang je je niet bevrijd hebt van je verleden, ben je niet helemaal vrij." Het leidmotiv van DEN'EN NI SHISU. De regisseur die Terayama belichaamt maar niet op hem lijkt wordt bezocht door het kind dat hij was. Samen met de jongen gaat hij terug naar het land van de jeugdherinneringen, die nu niet meer ydillisch zijn maar violent en vol dood. De buurvrouw is met haar echte minnaar gevlucht en pleegt met hem de klassieke dubbele zelfmoord. Omineuze eenogige dorpsheksen dwingen een ongehuwd moedertje haar baby te verdrinken en die jonge vrouw komt later terug als hoer en verkracht de jongen onder het altaar. Heiligschennis! De rivier wordt rood. Het werkelijke verleden is niet te veranderen, maar met herinneringen kun je nog heel wat doen, verteld de man aan de jongen die hij was. Maar niet eens in zijn herinneringen wil de moedermoord hem lukken. Een muur valt weg. En daar zitten moeder en zoon tee te drinken midden in eigentijds Tokyo. Op een achtergrond rijdt een tram en lopen de filmfiguren. Het is nog steeds "film", nog steeds fiktie. Maar dit einde signaleert de werkelijkheid van het ogenblik, de enige werkelijkheid die Terayama wil kennen. "Memory is prison", zegt hij in zijn moeilijk Engels. "Memory wears a mask". Daarom is in zijn film de jongen spierwit geschminkt, de moeder grijzig gegrimeerd. Los van alle tekst en uitleg, en hoewel veel spot en humor ons zal ontgaan omdat we de schietschijf niet kennen: Terayama heeft een bevrijdende film gemaakt waarin zijn beeldende poëzie, teatrale fantasie en ontstuimige originaliteit er minder om worden wanneer wij nu en dan aan Fellini herinnerd worden. (uit "De Volkskrant")