Belcanto oder Darf eine Nutte schluchzen? (Belcanto)

BELCANTO is één van de mooiste voorbeelden van de produktiemaatstaven van het "Literarisches Colloquium - Berlin": het aanmoedigen van jonge kineasten, die literaire werken willen verfilmen, zonder de literaire en de kinematografische expressiemiddelen te verwaarlozen. BELCANTO is de verfilming van Heinrich Mann's boek: "Empfang bei der Welt", één van zijn laatste werken, geschreven te Hollywood, op een ogenblik dat Heinrich Mann door allen vergeten was. De roman zit vol staaltjes van Mann’s cynische kijk op de wereld. De benadering door Robert Van Ackeren van het boek is niet in de lijn van het klassieke verhalende; de kineast is meer geboeid door effekten, stilering en gekunstelde salon-fotografie: een echt maniëristische film - in de goede betekenis van het woord. Men kan hier zelfs spreken van een uiterste theatralisering. De personages stileren de traditionele akteerkunst die nu nog sporadisch in operagebouwen hoogtij viert - de film speelt zich immers af in zo’n opera. En wat de personages vertellen zijn slechts weerzinwekkende intriges, in naam van de kultuur (met grote C), het edele geld en de parasieten van de “high-society”.

BELCANTO is een verbazende film, ongelooflijk gesofistikeerd, kortom het is moeilijk nog een morbiedere film te maken. Een bewijs dat de woede van de jongeren in de Bondsrepubliek wel diepere wortels heeft dan men kan denken: het is meer dan het eenvoudig afwijzen van een konsumptiemaatschappij. BELCANTO vertelt ons over Arthur, direkteur van een opera. Hij nodigt op een avond vertegenwoordigers van de financiële, mondaine en kunst wereld uit, om in één slag en de opera en zichzelf te saneren. Wat vervolgens als poging tot geestelijke vernieuwing voorgesteld wordt blijkt al vlug een irreële onderneming. De aanwezige persoontjes zitten vol hypokrisie. Het voornemen zichzelf en de kultuur nieuwe glans te verlenen stort in elkaar voor het goed en wel begonnen is. De enen zullen tevergeefs betalen, de anderen willen hun krachten zelfs niet inzetten. Nog anderen kunnen noch voor reklame, noch voor schandaaltjes zorgen: de zangeressen hebben hun mooie stem verloren, de meisjes van plezier hun leven gebeterd. De illusie houdt niet langer stand.

ROBERT VAN ACKEREN
Studeerde aan een berlijnse filmschool, de “Fachschule für Optik und Fototechnik”. Was fotograaf voor films van Roland Kliek, Rosa von Praunheim en vooral voor Werner Schroeter (EIKA KATAPPA ('70) en SALOME ('70). Toen had hij reeds een aantal korte en eksperimentele films gemaakt o.a. WHAM ('65), DER MAGISCHE MOMENT ('66), DIE ENDLOSE REISE ('68). Zijn eerste langspeelfilm was BLONDIE'S NUMBER ONE ('68), vervolgens komt het "beruchte" HARLIS ('73) en het minder gelukkige DER LETZTE SCHREI ('75). In '77 regisseerde hij twee films: BELCANTO ('77) en DAS ANDERE LÄCHELN ('77); in ‘80 eveneens twee: DIE REINHEIT DES HERZENS en de ophefmakende dokumentaire DEUTSCHLAND PRIVAT (samen met Erwin Kneishl). Momenteel werkt Robert Van Ackeren aan een "groots projekt".