Ariel

Een begeesterde zoektocht naar een grensverleggende cinematografische taal is gaandeweg synoniem geworden voor het oeuvre van de Spaanse filmmaker Lois Patiño. Ariel, vernoemd naar de dartele geest van de lucht uit The Tempest, is een spirituele exploratie van het oeuvre van Shakespeare (het idee voor de film ontkiemde in dialoog met Argentijns filmmaker Matías Piñeiro) waarin we een actrice volgen die reist naar de Azoren om er het stuk te spelen, maar ontdekt dat ze er al in is terechtgekomen. Het is Patiño’s meest narratieve film tot op heden en zijn meest directe benadering van een fictionele wereld, al is die onlosmakelijk vervlochten met de werkelijkheid. Dat ludieke spel met grenzen vertaalt zich ook in Patiño’s keuze om doorgewinterde actrices Agustina Muñoz en Irene Escolar te laten samenwerken met een niet-getrainde lokale cast. Vanuit een droomachtige staat, werpen ze een betoverend licht op de existentiële vraagstukken die de bard ons eeuwen geleden toespeelde. De antwoorden moeten gezocht worden in de latente onrust, in de echo van de echo van de echo ...